Τα σπίτια ξεχειλίζουνε αργά∙
Χρειάζονται αιώνες ως που να σπάσουν
Οι υδρορροές, να σπάσουν ήσυχα οι καθρέφτες.
Και να χυθεί το πορφυρό τους μαύρο
Να γίνει φλέβα του νερού
Που θα χτυπήσει στον αδένα.
Τότε μονάχα βγαίνει το αναιμικό παιδί
Που βιαστικά ξεχάστηκε μεσ’ στους αιώνες.
Σκύβει και πίνει
Σκύβει και ρίχνει πάνω στα βλέφαρά του
Το μαύρο πορφυρό νερό
Κοιτάζεται σε ό,τι απέμεινε από τον καθρέφτη∙
Δεν υπάρχει κανείς.
Αλλού βουίζει πια η αδενοσύνη
Της ακατάδεκτης υγείας
Και μιας χημείας του συρμού.
Το παιδί κλαίει.
Το μαύρο και το πορφυρό παιδί.
Από την συλλογή «Αποθήκη καταλοίπων ηδονής», Μελάνι 2018.
