Βιογραφικό:
Ο Βάλτερ Πούχνερ γεννήθηκε στη Βιέννη. Σπούδασε Επιστήμη του Θεάτρου (Θεατρολογία) στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, με μια εργασία για το νεοελληνικό θέατρο σκιών. Το 1977 ανακηρύχθηκε υφηγητής, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, με μια διατριβή για την γέννηση το θεάτρου στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Από τότε έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Δίδαξε επί δώδεκα χρόνια ιστορία θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή στο Τμήμα Φιλολογίας και από το 1991 στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, του οποίου διατελούσε για δύο δεκαετίες (αντι)πρόεδρος. Παράλληλα εξακολουθούσε να διδάσκει Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και έχει μετακληθεί πολλές φορές ως επισκέπτης καθηγητής σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Το 1994 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών και το 2001 παρασημοφορήθηκε για τις επιστημονικές του επιδόσεις με τον “Αυστριακό Σταυρό Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη”. Το 2018 ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει περισσότερο από 120 βιβλία και 500 μελετήματα, καθώς και πάνω από 1000 βιβλιοκρισίες για θέματα του ελληνικού και βαλκανικού θεάτρου, της συγκριτικής λαογραφίας, των βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών εν γένει, καθώς και της θεωρίας του θεάτρου και του δράματος. Έχει δημοσιεύσει περί τους 25 τόμους ελληνικής ποίησης, πεζογραφίας και λογοτεχνικής κριτικής (βλ. το αφιέρωμα στην ποίησή του στα Θέματα Λογοτεχνίας 66, 2021) και συνεργάζεται με πολλά ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά.
Δείγμα γραφής:
Από τη χώρα των δυνατοτήτων
κλήθηκα, εγώ, μια δυνατότητα
να έρθω στον εμπράγματο κόσμο
για να χτίσω έναν εαυτό μου.
Ο άμορφος μορφώθηκα απ’ τη μορφή
με κάποια χαρακτηριστικά στολίστηκα
και κυκλοφορούσα μέσα σε μια ύπαρξη
που ποτέ δεν μου φάνηκε ουσιαστική.
Κρατιόμουν στη ροή των φαντασιώσεων
και περπατούσα τους δρόμους του μυαλού
αφηνόμουν στον άνεμο των αισθήσεων
στους κυματισμούς των αισθημάτων.
Άφησα κάποια πράγματα σαν πατημασιές
στην άμμο που θα σβήσει πάλι η θάλασσα
ένα όνομα δύο λήμματα εκατό βιβλία
αλλά τη στάχτη μου θα την πάρει ο αέρας.
Είδα πολλά, βίωσα περισσότερα, υπέφερα
θαύμασα, ερωτεύθηκα, απογοητεύτηκα
αγάπησα πολύ, ίσως το κύριο έργο μου
και τον άγγελο, που για μένα είναι γυναίκα.
Μυήθηκα στη διαδρομή από το ίσως στο είναι
τώρα κατανοώ την επιστροφή στο δυνητικό
όπου τίποτε δεν έχει κριθεί τίποτα δεν έχει γίνει
πέρασα από ένα εγώ και είμαι πάλι στην πατρίδα.
Με το τέλος του σώματος αρχίζει νέα αρχή
ο βίος πρόλογος και γυρισμός του ξενιτεμένου
από την εξορία στο εγώ επιστρέφω στο όλο
την επαφή αυτή δεν την έχασα ποτέ τελείως.
Η έκσταση κάποιων στιγμών μού είχε αποκαλύψει
με ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση, σαν θαύμα
τη συγγένεια των πάντων, την απόλυτη αρμονία
πριν από το λόγο και τη μορφή, στη δυνατότητα.
