Δημήτρης Κονιδάρης – Γνωριμία με τα μέλη του Κύκλου Ποιητών

Βιογραφικό σημείωμα:Ο Δημήτρης Κονιδάρης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1945, όπου ζει και εργάζεται. Το 2017 κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός του τόμος «Ποιήματα (1981-2016), που περιλαμβάνει τις από το 1981 μέχρι το 2016 συλλογές του, καθώς και την ανέκδοτη «Ποιους ρόλους…» (2016). Το 2020 κυκλοφόρησε η συλλογή του «Ανταύγεια χρόνων παιδικών και άλλα ποιήματα». Υπήρξε ένας από τους ανθολόγους της «Ανθολογίας Επτανησιακής Ποίησης 1950-2006» (εκδ. Περί Τεχνών). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά και σέρβικα. Συμπεριλαμβάνεται στο «Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» των εκδόσεων Πατάκη. Από το 1982 μέχρι το 1992 ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο (ΕΡΤ Κέρκυρα) σε δεκαπενθήμερη εκπομπή για τα γράμματα. Συνεργάστηκε με τοπικές εφημερίδες καθώς και με το ένθετο («Το άλλο βήμα») για τα βιβλία του «Βήματος της Κυριακής».Μαζί με τον Περικλή Παγκράτη ίδρυσε το 1980 το περιοδικό «Πόρφυρας», που εκδίδεται ανελλιπώς μέχρι σήμερα. Μερικά από τα άλλα βιβλία το Δημήτρη Κονιδάρη (πλην των συλλογών του, των επιμελειών του και συλλογικών τόμων) είναι: – «Τρεις βραχείες μονογραφίες (1998), – «Ανδρέας Κάλβος: «Ωδαί / Ωδές – δεύτερη ανάγνωση –απόδοση στην κοινή ελληνική (2008), (σε πεζό, τύπος βοηθήματος, 2008), – «Κέρκυρα (ταξιδιωτικός οδηγός), σειρά από πόλη σε πόλη, εκδ. Αρμονία, 2009, – «Με τις ευχές του Κάλβου», σειρά Δημοσιεύματα Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών, Κέρκυρα 2019.

Δείγμα γραφής:

ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΤΕΣ Α΄

… ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί

Τώρα οι συζητητές όταν συναθροίζονται

(όταν και αν συναθροίζονται)

δεν παγιδεύονται εύκολα στα δόντια της συζήτησης

δεν παγιδεύουν – κυρίως –

περνά η ώρα μόνο με

το κλείσιμο και το άνοιγμα των βλεφάρων.…………………………………………………

Συζητητές λέω αλλά

δεν πρόκειται τώρα για συζητητές.

Σαν σπουργίτι η σιωπή

πηγαίνει απ’ το ένα στόμα στ’ άλλο.

Χρόνια ολόκληρα που υπερθεμάτιζαν

ή διαφωνούσαν

(εύγλωττοι και πηγές ανεξάντλητες σοφίας)

ένα συμπέρασμα δεν είχαν.

Συζητητές λέω αλλά

δεν πρόκειται τώρα για συζητητές.

Κι αν κάποιος σε στιγμή αδυναμίας λέει μια λέξη

είν’ η φωνή του

υπέρ το δέον εξαρθωμένη

και στηρίζεται σε δεκανίκια.

(«Οι συζητητές», εκδ. σειρά περιοδικού «Πόρφυρας», 1981 – συγκεντρωτική έκδοση, εκδ. Έψιλον, 1995 – «Ποιήματα», εκδ. Κουκκίδα, 2017).