Ο τόπος μας είναι κλειστός, γύρω τριγύρω τα βουνά
Κι ανάμεσά τους οι πόλεις κι οι κάμποι στενοί, θάλασσα διάστικτη
Από νήσους αέρινες για ν’ αγκυροβολεί η ελπίδα μας ταξιδεύοντας.
Δεν υπάρχει φόβος εδώ μην χαθείς στο κενό, δεν υπάρχει κενό
Ούτε ερημία που άλλους τρομάζει.
Εδώ οι λόφοι και τα ήπια όρη που κατοίκησε η λευτεριά
Δυσάλωτη, αδάμαστη και μόνη.
Εδώ τα φτερά, εδώ τα άνθη κι οι αμπελώνες την άνοιξη,
Εδώ οι φωνές των πουλιών που ξυπνούν τη μουσική
Και τον έρωτα στη μνήμη του κάθε όντος που ανασαίνει.
Εδώ σαλεύει ούριος άνεμος τα ιστία των πλοίων ανάμεσα
Σε νήσους πλωτές που ανελλιπώς επισκέπτονται.
Εδώ τη θλίψη δεν κυβερνούνε οι τύψεις,
Μα των ανθέων η οσμή και το άρωμα στους ανοιξιάτικους κήπους.
Εδώ οι κορυφές κι η αγιοσύνη των βουνών όπου κρατήθηκε
Το φρόνημα και το ήθος του έθνους.
Εδώ τα βράχια που τα γλύφει και τα νοτίζει η αρμύρα
Κι η αφθαρσία της θάλασσας.
Εδώ το πνεύμα αγκαλιάζει την πέτρα και γίνεται άγαλμα
Σε ναούς λιτούς και αέρινους πάνω στους λόφους
Που ατενίζουν ατρόμητα την ιστορία.
Εδώ η μνήμη δροσίζει και καίει τα χείλη εχθρών και φίλων
Μα πιο πολύ εκείνων που ονειρεύονται το μέλλον.
Εδώ η εικόνα του απείρου γίνεται ορατή στο ελάχιστο
Και στους πιο ταπεινούς επισκέπτες του τόπου
Που ποτέ δεν έμεινε ακατοίκητος στους αιώνες.
