Άδραξε το σφυρί και τη χτυπούσε
Το πριόνι ακόνισε και τη διαμέλιζε
Κι εκείνη αντιστεκόταν σθεναρά
Μικρόβια στάλαξε στις φλέβες της
Την πότισε ιδρώτες πυρετών
Από τον ήλιο την ξεσπίτωσε
Κι εκείνη πάλι αντιστεκόταν σθεναρά
Στον πόντο τον βαθύ την έπνιξε
Όλα τα παρασιτικά τρύπωσαν δόλια
Στις πύλες των κυττάρων της
Καταρράχτες κακοήθη νερά
Διάφανη έπραξαν την ύλη της
Θανατηφόροι -σαν τον Simo-
Στρατιώτες λόγχισαν
Τη φαιά ουσία του κρανίου της
Έσταξε όξος και χολή
Κι εκείνη πάλι αντιστεκόταν σθεναρά
Στ’ όνειρό της έστειλε κομμένο
Το κεφάλι του πυκνά με φίδια μαλλιά
Και την τρόμαξε
Και πάλι εκείνη θάρρεψε
Κι από του ονείρου την κούνια
Αναστήθηκε
Το κοσμικό του αυγό θρύψαλα
Τον ουρανό ευνούχισε φονιάς
Με το δρεπάνι του φαντάρος
Ούτε και τότε νικήθηκε
Χρόνος τής ούρλιαζε στ’αυτιά
Τεσσάρων αλόγων καλπασμός
Σειρήνα βοά η Ανάγκη
Κι εκείνος στιβαρά τεντώνει μπράτσα
στου Ζωδιακού τον αήττητο τροχό
Και πάλι αθέατη μοσχοβολιστή
Μήτρα αιώνια με το κεφάλι γνέφοντας
Στη γη όρισε τη γεωγραφία του…
Κι έπιασε τον αργαλειό της απτόητη
Την Ανατολή νανουρίζοντας…
