Η ηρωίδα της Μυκόνου – της Αγγελικής Σιδηρά

Η προτομή της περιφρονημένη
παρακολουθεί την ασωτία
του πανέμορφου νησιού που έσωσε
πλούτη και κάλλη αφειδώς ξοδεύοντας
στ’ όνομα της ελευθερίας.

Περιστοιχισμένη από αγοραίους
κολασμένους έρωτες
απελπισμένα αναπολεί
τον άτυχο, αγνό δεσμό της
με τον Υψηλάντη.

Θυμάται την μοσχοβολημένη άνοιξη
που τότε μύριζε θειάφι μπαρούτι
καθώς εισπνέει αναθυμιάσεις
από χασίσι κι αλκοόλ.

Το ντελικάτο της κορμί
πατώντας πάνω σε πτώματα
φάνταζε υπερκόσμιο, δαιμονισμένο
τρέποντας σε φυγή τον στόλο των Αλγερινών
των Τούρκων έπειτα.

Έντρομα τα πληρώματα
των καραβιών του εχθρού
έφευγαν πανικόβλητα κάνοντας χώρο
για να περάσουν σήμερα κότερα αστραφτερά
και γιοτ πολυτελή.

Ελάχιστοι επισκέπτες ακουμπούν
στο βάθρο της λίγα λουλούδια
που υποδέχεται μ’ ένα χαμόγελο
κάπως ειρωνικό στα πελιδνά της χείλη
και σιγοψιθυρίζει:

Η αγάπη της πατρίδος μου*
η πίστις εις την θρησκείαν μου
η δίψα δικαίας εκδικήσεως
εξήραν την ψυχήν μου
και μου ενέσπειραν τον πόθον των μαχών.

*Λόγια της Μαντώς Μαυρογένους χαραγμένα κάτω από την προτομή της