Περισσότερο κι από τον κορονοϊό
σκοτώνει η μετριοκρατία.
Περισσότερο κι από την χολέρα
σκοτώνει η αναξιοκρατία.
Περισσότερο κι από την πανούκλα
σκοτώνει φθόνος τρανός για το έχει του άλλου…
Προτιμάμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα
αντί να φροντίσουμε εμείς τη δική μας.
“Να ήτανε η ζήλεια ψώρα θα είχε γεμίσει όλη η χώρα…”.
Μήπως λοιπόν θα πρέπει να φτιάξουμε
μάσκες, πανοπλίες, φθονο-απωθητικά,
ζηλειο-κτόνα, αντισηπτικά για τα σάλια
των αναρριχητικών, μπαστούνια με λαβή
για τους αστραγάλους μετρίων, αναξίων,
ματαιοκαμάτων, δολιοφθορέων,
συκοφαντών, διασπορέων ψευδών
ειδήσεων… να σκαλίσουμε λέγω μια μαγκούρα
με γυριστή λαβή, να τους αρπάζουμε
από τον αστράγαλο, εκεί που πίνουν
τον φραπέ τους, καπνίζοντας σαν φουγάρα
βυσσοδομώντας εναντίον των πάντων,
των αλλογενών, όσων τέλος πάντων
δεν ανήκουν στην “παράγκα” τους;
Και ναι μεν τη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία
τη γράφουν οι παρέες,
ας είναι όμως όπως η περίφημη “γενιά του τριάντα”,
η νικηφόρα δημοκρατική γενιά του χίλια εννιακόσια
εβδομήντα, ας είναι όπως ο Κύκλος Ποιητών
κι η Κοινωνία των (δε)κάτων,
ας είναι όπως η συντακτική επιτροπή
του βραβευμένου περιοδικού “φρέαρ”…
Ας δημιουργούμε ενόσω καταναλώνουμε,
ας παραγάγουμε ενόσω διασταυρώνουμε
τις εμπνεύσεις μας,
ας εργαζόμεθα ενόσω αξιοποιούμε το ταλέντο μας,
εν αλληλεγγύη, εν αρμονία, εν αγαστή συμπνοία
κι ας μείνουμε μακριά από μικρότητες, κατινιές,
τζάμπα κακίες και μαγκιές εκεί που δεν μας παίρνει.
Ας μην φυτρώνουμε εκεί που δεν μας έσπειρε ο Καιρός
κι ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων,
ειδικά τώρα που τα θεμέλια του προϋπάρχοντος
Πολιτισμού τρίζουν και μέσα από την Κρίση
περνάμε σε μια άλλη μεταιχμιακή εποχή,
με τον Ήλιο της καινούργιας Αναγέννησης
να ανατέλλει λαμπρός πάνω από τον Υμηττό…
πάνω από τον μυθικό Παρνασσό των Μουσών,
με το ομηρικόν Φάος δαφνοστεφανωμένοι…
