«Πρίν μπεῖς τίναξε τά ροῦχα σου,
φέρνεις ὅλη τή σκόνη μέσα»,
ἔλεγε ἡ μάνα μου ‒γι’ αὐτό
τό σπίτι μας ἤτανε τότε καθαρό.
Τώρα πού ἡ μάνα πέθανε,
ἡ σκόνη μπαίνει ἀνενόχλητη,
περνᾶ ἀπό κάθε χαραμάδα,
κάτω ἀπ’ τίς πόρτες, καλύπτει
καθρέφτες καί τζάμια,
ἕρπει στά ξύλινα πατώματα.
Ἡ σκόνη
στροβιλίζεται, ἐπισωρεύεται,
παλιώνει τό λοῦστρο τῶν ἐπίπλων,
ρυτιδώνει τ’ ἀγαπημένα πρόσωπα,
πενθεῖ τίς φωτογραφίες στίς κορνίζες.
Ἡ σκόνη
εἶναι οὐσία καρκινογόνος,
κατακαθίζει μέσα μας,
καθώς τήν εἰσπνέουμε, ὡσάν νικοτίνη,
φράζει τίς ἀρτηρίες μας,
προκαλεῖ καρδιοαγγειακά ἐπεισόδια,
ἐξαντλεῖ τήν ἐγκεφαλική λειτουργία.
Προσοχή!
Λάβετε μόνοι τά ἀναγκαῖα μέτρα,
ἀφοῦ ἡ πολιτεία δέν προνοεῖ·
μήν ἐκτίθεστε στή σκόνη,
κοκκινίζει τά μάτια
σάν ἀπό κλάμα γοερό,
αἰωρεῖται μέσα στίς ἡλιαχτίδες,
ὅσες κατορθώνουν νά εἰσέλθουν,
θολώνει τά ὁράματα,
γίνεται συνώνυμη τῆς λήθης.
Τή σκόνη τή μεταφέρουν
οἱ νότιοι ἄνεμοι ἀπ’ τήν Ἀφρική,
μᾶς τήν προσφέρουν
οἱ μετεωρολόγοι στίς εἰδήσεις,
ἡ ἴδια ἡ τηλεόραση τή διακινεῖ,
τήν ἐμφυσᾶ, καθώς χοάνη, μέσα μας.
Νά ἀνοίξουμε λοιπόν τά παράθυρα
μήπως καί φύγει ‒ἤ μήπως
ἔτσι θά μπαίνει ἀνεμπόδιστα;
Καλύτερα νά τά κλείσουμε,
ἄς κλειστοῦμε, ἄς θαφτοῦμε
στή σκόνη, στό χῶμα, στήν ἡσυχία μας,
νά γλιτώσουμε τουλάχιστον ἀπό τήν ἔγνοια.
«Ντροπή!», φωνάζει ἡ μάνα,
«φέρνετε τή σκόνη, γίνατε οἱ ἴδιοι σκόνη·
ποῦ εἶναι τά ὅπλα σας;»
‒Ἔχω μιά ξεσκονίστρα στό πατάρι.
Ἀπό τή συλλογή Τά δέντρα εἰσβάλλουν ἀπό τό παράθυρο, 2017
