Ο χρόνος δεν έχει αρχή ούτε τέλος – στο ενδιάμεσο ακούγεται η ζωή σε
ταραχή, με φωνές και ωδεία, εντούτοις, σωστό συντακτικό,
στίξεις, γραμματικές, ωραίες ιαχές.
Όλες οι φλόγες έρχονται κατά δω
να καώ:
H ποιητής-κωδωνοκρούστης κωδωνίζει
τη λέξη ποθώ
Tι Πλειάδεσι καμοί;/ Τι δ’ αστράσι Βοώτεω; Εγώ εσένα
θέλω αγάπη μου, στην τράπεζά μου ν’ ανεβαίνεις, να τρως,
να πίνεις, να μεθάς, βαθιά κουτάλια-χάδια να βυθίζεις
στην ύλη μου, όταν ξεχειλίζω νερά και πνίγομαι
και στον πόθο γίνομαι
σαν πεινασμένη φυλή της Ασίας.
Αυτά του έλεγα· μέσα μου έλεγε το δαιμόνιον:
Τι είναι η συνουσία; από ύλη; από ψυχή; από πνεύμα
που μάζεψε όλες τις λέξεις των ανθρώπων;
Ο έρως είναι το δεν είμαι, βεβαιωμένα, ο έρως είναι
η επί του σώματος συντριβή – αχ, σώμα, φθαρτό και να ’χεις
τόση εξουσία!
(Εντούτοις, η ποιητής δικαιούται τον έρωτα να επικαλεστεί
πριν στον αστερισμό της αποσυρθεί)
(απόσπασμα από την υπό έκδοση συλλογή Το δεν είμαι ακόμα)
