Εγώ που σπούδασα τη θάλασσα
μέχρι τη ψίχα των οστράκων
το Κενό αλέθοντας στα δόντια
το αψύ μέταλλο του γέλιου του
το ερωτικό του δάγκωμα στον ώμο
το χάδι το θανατερό
Τώρα μιλώ
στα αγέννητα παιδιά μου
τα βήματά τους ανιχνεύω
στα χνούδια της σιωπής
απάτητη
η βαμβακένια νύχτα
Τα τρυφερά χαμόγελα
προσέξτε
χέρι με χέρι
σαν του Ματίς τους χορευτές
φτάνει η καδένα
των κορμιών στον ουρανό
Γυρνά μετά βροχή
ξανά στη θάλασσα
Κι αλλού πάλι
σε λαμπερές γιορτές
λιώνουν λουστρίνια
αναπνοές κομμένες
Όμως τα τρυφερά χαμόγελα
προσέξτε
μην ξεχαστείτε
όλοι του Πλούτωνα
είμαστε προνύμφες
Το πριν και το μετά την Παύλα (Γαβριηλίδης, 2018)
