Αν η σκιά του Κυβερνήτη
σκόρπιζε τα φαντάσματα
της άδειας Πολιτείας
Αν κλείδωναν τα τρωκτικά
με τις χλιδάτες μάσκες
στου Γέρου το έντρομο μπουντρούμι
Αν προσκυνούσε η εξέδρα μια φορά
πέρα απ’ της μπάλας τους θεούς
τον Γιο της Καλογριάς
Αν έβγαινε Πρωταπριλιά
η άδεια επαιτείας του Τουρκοφάγου
Αν ο Δυσσέας σκόνταφτε τυχαία
γλιστρώντας απ’ τον βράχο της Ακρόπολης
Αν είχαν επιτέλους ξοφληθεί
τα ληξιπρόθεσμα του Ναυαρίνου
Ορκίζομαι
σε δυο αιώνες άμπωτης
θα πυρπολούσα
το σκαρί της λησμοσύνης
βουτώντας
στην παλίρροια των στίχων.
