Χτυπούσαν έντονα την πόρτα
κι εγώ ματαίως ρωτούσα
ποιος
Τις αλυσίδες λύνω
πάω να ανοίξω
Σωστά το υπέθεσα
Ήμουν εγώ
Μ’ έσπρωχνα
μ’ έσπρωχνα να μπω
Μην μπείτε
είπα
αυτή η πόρτα
είναι μόνο είσοδος
(Εν ξένη γη)
Share:
You may also like
Ο πατέρας έφυγε. Θέλω να πω: είναι στην πρώτη γραμμή. Στέκεται και περιμένει. Ή μάλλον δεν κάθεται ποτέ. Όλο νέες εισαγωγές στο […]
Σκοτεινή και πλήρης αριθμώνΜια αίθουσα που λογίζεται ιερήΑνάβει τα κεριά των ψυχών τηςΛύπες που ξεχάστηκαν μ’ όνομα μικρόΕξιλαστήρια επίθετα – των άλλων […]
Βραχύς ο χρόνος κι η ζωή μικρή κι η τέχνη μας ατύλιχτο κουβάρι την ευκαιρία, μια στιγμή θα πάρει, κι είν η […]
Όταν έρχεται ο πόνος να σωπαίνεις. Βαθιά στο σώμα να τυλίγονται οι λέξεις να μη βρει έδαφος το κλάμα και γίνει ποταμός […]