Φύγε, του λέω, φύγε, σ’ έχω
βαρεθεί, τι να σε κάμω.
Τι να σε κάμω τώρα που όλα
της οικουμένης τα λιμάνια
ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν εδώ
τριγύρω στην Ομόνοια, που όλες
του κόσμου οι φυλές εδώ
στενάζουν και παιδεύονται μαζί μου
κι όπως κινάει να φύγει, ένας
τεράστιος μαύρος τον κρατάει
πού πας, του λέει, πώς βρέθηκες
εδώ, είμ’ ο Γουίλλη ο θερμαστής
δε με γνωρίζεις;
αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα στην Ομόνοια
συνήθως μεσημέρι που τελειώνει η βάρδια
συνήθως μεσημέρι που εύκολα ζαλίζει
τόσων ωρών ο κάματος κι η οχλοβοή
του δρόμου (ίσως και μια κλεφτή
γουλιά ουίσκι), τότε
που η ποίηση επιστρέφει, τότε
που η ποίηση εξεγείρεται, ζητάει
το μερτικό της
αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στην Ομόνοια.
(Νυχτερινά δρομολόγια, εκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 2010)
