Σκέψου λιγάκι
πὼς ἂν ἤτανε στείρα ἡ μητέρα τοῦ Χίτλερ
τὸ ἡμερολόγιο τῆς Ἄννας Φρὰνκ
θὰ ἦταν ζωγραφισμένο μὲ καρδοῦλες ρὸζ
καὶ οἱ μιμόζες στὶς γειτονιὲς τοῦ Ἄουσβιτς
δὲν θὰ διατηροῦσαν μνῆμες
ἀπὸ τῶν κρεματόριων τὶς ὀσμές.
Καὶ σκέψου ἀκόμα
πὼς ἂν δὲν εἶχε διάθεση ὁ πατέρας τοῦ Μπετόβεν
τὴ νύχτα ποὺ τὰ γονικά του χρωμοσώματα
εἴχανε δώσει ραντεβού
τὸν «Ὕμνο τῆς Χαρᾶς» νὰ προετοιμάσουν
ἡ ἀνθρωπότητα θὰ σταματοῦσε ἀνέκφραστη
ἀπέναντι στὸν θρίαμβό της.
Καλύτερα ὅμως τίποτα
νὰ μὴν σκεφτεῖς ἀπόψε
ὅταν πλαγιάσουμε μαζὶ
πόσο ὁρίζουμε καὶ πόσο μᾶς ὁρίζουν
αὐτὲς οἱ ἀνεξέλεγκτες μικρὲς συμπτώσεις.
