Πρόσφατα άρθρα
![]()
Από 21 έως 24 Σεπτεμβρίου διοργανώνεται το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών. Λόγω της πανδημίας το μεγαλύτερο μέρος του φεστιβάλ θα είναι διαδικτυακό, αλλά θα διοργανωθούν και ποιητικά αναλόγια. Μείνετε συντονισμένοι, σε λίγες μέρες περισσότερες πληροφορίες.
Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί, η πένα αναπαύτηκε οριζόντια και το μελάνι στέρεψε. Τα ποιήματα διαλύθηκαν στην κοσμική νύχτα. Ξάφνου ορφανός ο ποιητής Όμικρον όπως κάθε ποιητής πριν και μετά, χωρίς συγγενείς εξ αίματος, αγχιστείας ή γραφής, Αδάμ που η Φωνή διώχνει απ’
Death cancels all engagements. MAX BEERBOHM Οι χάρτες διαβάζονται αλλιώς στο Νότιο Ημισφαίριο Γίνεται ο Νότος τους Βορράς μου Η Δύση μου Ανατολή Μα το μακριά δεν άλλαξε ποτέ Κι ούτε θ’ αλλάξει. Μακριά στο ίδιο τετράγωνο η αγάπη Το άλλο της μισό στο άλλο μισό του κόσμου Οι χάρτες
Ι Τα πορτοκάλια που τα βρίσκαμε στον Λόγγο, τέτοια εποχή, σ᾽ένα βαθύ πράσινο, πέρυσι πορτοκαλίσανε αρχή αρχή τον Αύγουστο. Φέτος, την καταπράσινη υγεία τού πάρκου στο Αμστερνταμ τη διακόπτουν πελώρια δέντρα με κίτρινο πυρετό διάσπαρτα. Κι άλλα υπερήφανα και ακρωτηριασμένα (μήπως κι έτσι τα σώσουν τα καημένα…). Κάτι δεν πάει
Βλέπει το πρόσωπό του στον καθρέπτη κάθε που πηγαίνει για κούρεμα. Η κόμη της νεότητος, πλέον σταχτωμένη κι αραιή, -δέντρο φυλλοβόλο που όμως ό,τι πέφτει από το φύλλωμα δεν ξαναβλασταίνει. Το, πάλαι ποτέ, κρουστό δέρμα του προσώπου γεμάτο πτυχώσεις, φρούτο που μαραγκιάζει στη φρουτιέρα Καθώς γλιστράει η μηχανή κάτω από
Τώρα ποὺ ἀλλάζει ὁ φωτισμὸς καὶ ὁ χορὸς θρηνολογεῖ σιβυλλικοὺς θανάτους, πῶς λείπεις ἀπ’ τὸν ρόλο σου καὶ κόβεις βόλτες στὰ ἐπεισόδια ἄλλων ἀφανισμῶν! Πῶς περπατᾶς ξυπόλητος σὲ ξένους ὀδυρμούς, πληγώνοντας τὰ πόδια σου στὶς κοφτερὲς γωνίες τῶν χρησμῶν τους! Θρίαμβος ὑποκριτικῆς, ἀπαγγελία λόγου ἡδυσμένου, καθὼς ὁ ἔλεος φορτώνει στὴν
Μετέωρος πάλι στίς βραχώδεις ρωγμές του στίχου. Ν'αφουγκραστείς απ' τα έγκατα τα ελάχιστα και τα μέγιστα, τα νοητά κι απερινόητα του κόσμου. Θα συναντηθείς με τον εαυτόν σου, με την δική σου ματαιότητα και μοναχός θα ματώσεις. Εδώ στην ατσάλινη πόλη- εξόριστος στον χρόνο- δειλός κι αδιάφορος για μια χειραψία,
Λαοί κάποιοι χαθήκανε στο πέρασμα του χρόνου η λήθη πήρε φεύγοντας θεούς που προσκυνούσαν, γιατί δεν μπόρεσε κανείς θεός, απ’ όσους προσκυνούσαν, να φέρει ειρήνη επί της γης στ’ ανθρώπινο το γένος. Σεισμοί, λοιμοί και πόλεμοι, ορφάνια, φτώχια, πείνα δεν μπόρεσε κανείς θεός να βάλει χαλινάρι. Πρώτα να φέρει επί
Απαρηγόρητος ο περίπατος στις ραϊσμένες των λέξεων κάμαρες, όταν νύχτες επαναστάσεων μα το πρωί ήταν πάλι νύχτα. Μία χάρτινη του πεπρωμένου ξερολιθιά αυτή η αφήγηση, κοπέλα μεσόκοπη στους λυγμούς ηγεμόνος χρόνου. Το τέλος κερδώον σε δύσκολη σχολή αγκομαχά όπως η βροχή στη σαπισμένη στέγη. Σακάκι έρημο στην οίηση μίας στραβής
Δεν θα διαρκέσει πολύ, αλλ΄ αναμένουν κατά βάθος αυτοί και στο μέλλον αντάμωμα, κι αυτός δεν μπορεί πια να το παρατηρήσει. Το δικό του έχει σταματήσει μα των άλλων κτυπούν τα χρονόμετρα, δίνουν ρυθμό σε ψιθύρους, ομιλίες, λύπης εκφράσεις, χειρονομίες. Τον αποχαιρετούν σαν να μπορούν να κρυφτούν εντός του χρόνου
Το δίκαιο αναπαράγεται στο εθιμικό, στη συνείδηση, στην ιστορία, στην απώλεια και στην αρχή. …Εν αγνοία μας. Το δίκαιο αντανακλάται στα ισχυρά θεμέλια της λήθης, στις πελώριες αψίδες της νιότης, στα σφιχτά πρόσωπα του χρόνου …Εν αγνοία μας. Ώρες πολλές αναζητώντας τη χαραμάδα που θα μας βγάλει στην άλλη όχθη
Aστραπές εκτροπές παρεκτροπές στον ακάλυπτο και τ’ αδέσποτα στο δρόμο Βγήκε απ’ τον καθρέφτη του πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και χάθηκε σε σοκάκι σκοτεινό Ό,τι ήθελε να ζήσει είχε ένα ξεχασμένο όνομα πριν το τέλος κάθε ομορφιά τού φαινόταν περιττή κι ο έρωτας μια πρόβα θανάτου με προπληρωμένο τέλος Άλλωστε
Σειρὰ χελιδονοφωλιὲς νὰ περιμένουν καθὼς ὁ ἥλιος βασιλεύει πάνω μου τὸ ἀπλανές του τίποτα εἰκονίζοντας ὡς δι’ ἐσόπτρου τὸ τέλος ξαπλώνω πάλι στὸν θάλαμο τῶν ἀσθενῶν ἐν μέσῳ δύο πονεμένων ἀδελφῶν. Ὅλη τὴ νύχτα φώναζε τὴν Παναγιὰ ὁ ἕνας γογγύζοντας τὸ πονεμένο του μέσα ἐνῶ θυμόταν κάποτε μικρὸ παιδὶ
Στους κλώνους μιας τσιντόνιας αιμάτινο πουκάμισο κόκκινο βάφει του χιονιά το σάβανο. Σφυρίζει αγέρας στα ηφαίστεια των σπόρων. Σκάβει ουρανούς με ονόματα βαριά και την ελπίδα ταξιδεύει στις ανθρώπινες πλατείες να κυματίσει δάκρυ στης ψυχής την έρημο. Κι ας μπήγονται καρφιά στις λέξεις. Κι ας αναδεύονται στην τρύπα τους τα
Ο πατέρας έφυγε. Θέλω να πω: είναι στην πρώτη γραμμή. Στέκεται και περιμένει. Ή μάλλον δεν κάθεται ποτέ. Όλο νέες εισαγωγές στο νοσοκομείο κι εκείνος πρέπει ν' αποφασίσει. Ήρεμα, ψύχραιμα. Να μην πανικοβάλλεται μες στον πανικό. Όταν γυρίσει στο σπίτι, όχι πολλές αγκαλιές. Πώς είναι ένας ήρωας ο πατέρας όταν
Από 21 έως 24 Σεπτεμβρίου διοργανώνεται το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών. Λόγω της πανδημίας το μεγαλύτερο μέρος του φεστιβάλ θα είναι διαδικτυακό, αλλά θα διοργανωθούν και ποιητικά αναλόγια. Μείνετε συντονισμένοι, σε λίγες μέρες περισσότερες πληροφορίες.
Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί, η πένα αναπαύτηκε οριζόντια και το μελάνι στέρεψε. Τα ποιήματα διαλύθηκαν στην κοσμική νύχτα. Ξάφνου ορφανός ο ποιητής Όμικρον όπως κάθε ποιητής πριν και μετά, χωρίς συγγενείς εξ αίματος, αγχιστείας ή γραφής, Αδάμ που η Φωνή διώχνει απ’
Death cancels all engagements. MAX BEERBOHM Οι χάρτες διαβάζονται αλλιώς στο Νότιο Ημισφαίριο Γίνεται ο Νότος τους Βορράς μου Η Δύση μου Ανατολή Μα το μακριά δεν άλλαξε ποτέ Κι ούτε θ’ αλλάξει. Μακριά στο ίδιο τετράγωνο η αγάπη Το άλλο της μισό στο άλλο μισό του κόσμου Οι χάρτες
Ι Τα πορτοκάλια που τα βρίσκαμε στον Λόγγο, τέτοια εποχή, σ᾽ένα βαθύ πράσινο, πέρυσι πορτοκαλίσανε αρχή αρχή τον Αύγουστο. Φέτος, την καταπράσινη υγεία τού πάρκου στο Αμστερνταμ τη διακόπτουν πελώρια δέντρα με κίτρινο πυρετό διάσπαρτα. Κι άλλα υπερήφανα και ακρωτηριασμένα (μήπως κι έτσι τα σώσουν τα καημένα…). Κάτι δεν πάει
Βλέπει το πρόσωπό του στον καθρέπτη κάθε που πηγαίνει για κούρεμα. Η κόμη της νεότητος, πλέον σταχτωμένη κι αραιή, -δέντρο φυλλοβόλο που όμως ό,τι πέφτει από το φύλλωμα δεν ξαναβλασταίνει. Το, πάλαι ποτέ, κρουστό δέρμα του προσώπου γεμάτο πτυχώσεις, φρούτο που μαραγκιάζει στη φρουτιέρα Καθώς γλιστράει η μηχανή κάτω από
Τώρα ποὺ ἀλλάζει ὁ φωτισμὸς καὶ ὁ χορὸς θρηνολογεῖ σιβυλλικοὺς θανάτους, πῶς λείπεις ἀπ’ τὸν ρόλο σου καὶ κόβεις βόλτες στὰ ἐπεισόδια ἄλλων ἀφανισμῶν! Πῶς περπατᾶς ξυπόλητος σὲ ξένους ὀδυρμούς, πληγώνοντας τὰ πόδια σου στὶς κοφτερὲς γωνίες τῶν χρησμῶν τους! Θρίαμβος ὑποκριτικῆς, ἀπαγγελία λόγου ἡδυσμένου, καθὼς ὁ ἔλεος φορτώνει στὴν
Μετέωρος πάλι στίς βραχώδεις ρωγμές του στίχου. Ν'αφουγκραστείς απ' τα έγκατα τα ελάχιστα και τα μέγιστα, τα νοητά κι απερινόητα του κόσμου. Θα συναντηθείς με τον εαυτόν σου, με την δική σου ματαιότητα και μοναχός θα ματώσεις. Εδώ στην ατσάλινη πόλη- εξόριστος στον χρόνο- δειλός κι αδιάφορος για μια χειραψία,
Λαοί κάποιοι χαθήκανε στο πέρασμα του χρόνου η λήθη πήρε φεύγοντας θεούς που προσκυνούσαν, γιατί δεν μπόρεσε κανείς θεός, απ’ όσους προσκυνούσαν, να φέρει ειρήνη επί της γης στ’ ανθρώπινο το γένος. Σεισμοί, λοιμοί και πόλεμοι, ορφάνια, φτώχια, πείνα δεν μπόρεσε κανείς θεός να βάλει χαλινάρι. Πρώτα να φέρει επί
Απαρηγόρητος ο περίπατος στις ραϊσμένες των λέξεων κάμαρες, όταν νύχτες επαναστάσεων μα το πρωί ήταν πάλι νύχτα. Μία χάρτινη του πεπρωμένου ξερολιθιά αυτή η αφήγηση, κοπέλα μεσόκοπη στους λυγμούς ηγεμόνος χρόνου. Το τέλος κερδώον σε δύσκολη σχολή αγκομαχά όπως η βροχή στη σαπισμένη στέγη. Σακάκι έρημο στην οίηση μίας στραβής
Δεν θα διαρκέσει πολύ, αλλ΄ αναμένουν κατά βάθος αυτοί και στο μέλλον αντάμωμα, κι αυτός δεν μπορεί πια να το παρατηρήσει. Το δικό του έχει σταματήσει μα των άλλων κτυπούν τα χρονόμετρα, δίνουν ρυθμό σε ψιθύρους, ομιλίες, λύπης εκφράσεις, χειρονομίες. Τον αποχαιρετούν σαν να μπορούν να κρυφτούν εντός του χρόνου
Το δίκαιο αναπαράγεται στο εθιμικό, στη συνείδηση, στην ιστορία, στην απώλεια και στην αρχή. …Εν αγνοία μας. Το δίκαιο αντανακλάται στα ισχυρά θεμέλια της λήθης, στις πελώριες αψίδες της νιότης, στα σφιχτά πρόσωπα του χρόνου …Εν αγνοία μας. Ώρες πολλές αναζητώντας τη χαραμάδα που θα μας βγάλει στην άλλη όχθη
Aστραπές εκτροπές παρεκτροπές στον ακάλυπτο και τ’ αδέσποτα στο δρόμο Βγήκε απ’ τον καθρέφτη του πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και χάθηκε σε σοκάκι σκοτεινό Ό,τι ήθελε να ζήσει είχε ένα ξεχασμένο όνομα πριν το τέλος κάθε ομορφιά τού φαινόταν περιττή κι ο έρωτας μια πρόβα θανάτου με προπληρωμένο τέλος Άλλωστε
Σειρὰ χελιδονοφωλιὲς νὰ περιμένουν καθὼς ὁ ἥλιος βασιλεύει πάνω μου τὸ ἀπλανές του τίποτα εἰκονίζοντας ὡς δι’ ἐσόπτρου τὸ τέλος ξαπλώνω πάλι στὸν θάλαμο τῶν ἀσθενῶν ἐν μέσῳ δύο πονεμένων ἀδελφῶν. Ὅλη τὴ νύχτα φώναζε τὴν Παναγιὰ ὁ ἕνας γογγύζοντας τὸ πονεμένο του μέσα ἐνῶ θυμόταν κάποτε μικρὸ παιδὶ
Στους κλώνους μιας τσιντόνιας αιμάτινο πουκάμισο κόκκινο βάφει του χιονιά το σάβανο. Σφυρίζει αγέρας στα ηφαίστεια των σπόρων. Σκάβει ουρανούς με ονόματα βαριά και την ελπίδα ταξιδεύει στις ανθρώπινες πλατείες να κυματίσει δάκρυ στης ψυχής την έρημο. Κι ας μπήγονται καρφιά στις λέξεις. Κι ας αναδεύονται στην τρύπα τους τα
Ο πατέρας έφυγε. Θέλω να πω: είναι στην πρώτη γραμμή. Στέκεται και περιμένει. Ή μάλλον δεν κάθεται ποτέ. Όλο νέες εισαγωγές στο νοσοκομείο κι εκείνος πρέπει ν' αποφασίσει. Ήρεμα, ψύχραιμα. Να μην πανικοβάλλεται μες στον πανικό. Όταν γυρίσει στο σπίτι, όχι πολλές αγκαλιές. Πώς είναι ένας ήρωας ο πατέρας όταν
Καλώς Ορίσατε στην επίσημη ιστοσελίδα του Κύκλου Ποιητών
Οι βασικοί στόχοι του Κύκλου Ποιητών είναι:
- Η δημιουργία αρχείου ποιητών και ποιημάτων.
- Η ανάπτυξη δεσμών των Ελλήνων ποιητών με τους ομοτέχνους τους από όλον τον κόσμο.
- Η προβολή του έργου των Ελλήνων ποιητών στο εξωτερικό με τρόπο συστηματικό.
- Η έκδοση δελτίου του Κύκλου (με τίτλο Poetry Flash) στα ελληνικά και στα αγγλικά, με την προοπτική να πάρει τη μορφή περιοδικού.
- Η συνεργασία με τους εκδότες ώστε να βελτιωθεί το σύστημα διανομής των ποιητικών βιβλίων και οι δυνατότητες προώθησής τους στο αναγνωστικό κοινό.
-
Η συνεργασία με καλλιτέχνες από άλλους χώρους (όπως της ζωγραφικής και της μουσικής). Η ποίηση ήταν πάντοτε συνδεδεμένη και με την τέχνη των παραστάσεων και με την τέχνη των ήχων. Αυτό συνέβαινε κατά το παρελθόν αλλά σήμερα έχει ατονήσει. Θα επιδιώξουμε τη συνεργασία ποιητών με μουσικούς και ζωγράφους. Η ποίηση δεν εμπνέεται μόνο αλλά μπορεί και να εμπνέει.