Πρόσφατα άρθρα
![]()
Εγώ που σπούδασα τη θάλασσα μέχρι τη ψίχα των οστράκων το Κενό αλέθοντας στα δόντια το αψύ μέταλλο του γέλιου του το ερωτικό του δάγκωμα στον ώμο το χάδι το θανατερό Τώρα μιλώ στα αγέννητα παιδιά μου τα βήματά τους ανιχνεύω στα χνούδια της σιωπής απάτητη η βαμβακένια νύχτα Τα
Είχαν βλαστήσει από καιρό οι καλοήθεις όγκοι της ευτέλειας... Μια ιχνηλασία άκαρπη πάνω από τέλματα αχανή υπαίθρια κηρύγματα και φρούτα που τ’ ανάθρεψαν αυξητικές ορμόνες. Τώρα μας κυνηγούν οι μεσολαβητές με τα κρυμμένα μάγια στο μανίκι. Για μια στιγμή κάνουν ότι μας συμπονούν για μια μοναδική στιγμή τη σωτηρία των
«Πρίν μπεῖς τίναξε τά ροῦχα σου, φέρνεις ὅλη τή σκόνη μέσα», ἔλεγε ἡ μάνα μου ‒γι’ αὐτό τό σπίτι μας ἤτανε τότε καθαρό. Τώρα πού ἡ μάνα πέθανε, ἡ σκόνη μπαίνει ἀνενόχλητη, περνᾶ ἀπό κάθε χαραμάδα, κάτω ἀπ’ τίς πόρτες, καλύπτει καθρέφτες καί τζάμια, ἕρπει στά ξύλινα πατώματα. Ἡ σκόνη
Χωριό μου με τη βρύση σου στέρνα με τη βοή σου δάσος μου μυστικό κι o Ουρανός- ρίζωμα βράχου, ακίνητος. Δυο μάτια σκοτεινά στο φρύδι καρφωμένα της Ανατολής και δυο καμένα δάχτυλα κρατούν ξανά τα σύμβολα. Θυμώνουν ξεραμένα λαρύγγια στο ισοκράτημα αρχαίων ύμνων Τί τα φορτώσατε; τους στίχους, το μέλος
Οι κουτσουπιές και οι πασχαλιές σύντομα θα ανθίσουν και το ‘γλυκύ μου έαρ’ θα ψάλλουμε γι’αυτούς που χάνουμε τούτη την άνοιξη του δύο χιλιάδες είκοσι. Ενώ η φύση ασθενεί ευχαριστώ τους φόβους μας για τις ελπίδες που γεννούν.
Θα σας πω τις τελευταίες εφτά μέρες της ζωής μου Υπάρχει νεκρός μπροστά μου. Ωραία, να τον προσπεράσεις Η καρδιά Ξέρεις ότι ποτέ δεν απαντώ στο τηλέφωνο Η Νέα Υόρκη την νύχτα. Η ίδια από ψηλά Η έλλειψη βαρύτητας σκοτώνει. Τώρα μόνο πετάω Η Ουγκάντα σε ψύχος Το παγοδρόμιο μια
Χτυπούσαν έντονα την πόρτα κι εγώ ματαίως ρωτούσα ποιος Τις αλυσίδες λύνω πάω να ανοίξω Σωστά το υπέθεσα Ήμουν εγώ Μ’ έσπρωχνα μ’ έσπρωχνα να μπω Μην μπείτε είπα αυτή η πόρτα είναι μόνο είσοδος (Εν ξένη γη)
Απανθρωπιές και τραγωδίες δεν μου είναι άγνωστες. Δια πυρός και σιδήρου τις έζησα. Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια. Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις τα κουβαλάω στις αποσκευές μου. Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές για δοκιμασίες που άντεξα. Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ και να βιώσω τα φωτεινά
Β΄, 2. Επορθμεύθη νεκροβαρής άκατος. ΚΡΙΝΑΓΟΡΑΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ Πώς να σε ονομάσω συνταξιδιώτη Πουλί διαβατάρικο σαυράδα που λιάζεται Όπως και να σε πω γυρεύεις στοργή όταν η καρδιά σου ανοίγει τριαντάφυλλο και ψιχαλίζει ασημένια η μουσική «‒Πες μου πού κρύβονται τα χρόνια μας Πες μου πού κρύβονται» Ολονυχτίς νανουρίζω τον
Έργο Άφθαστης τέχνης Λεπτοδουλεμένο (Εξωσκελετός Με σμαραγδένιο θώρακα αδιαπέραστο Πλήρης εξάρτυση Εξοπλισμός πανάκριβος: Όραση υψηλής ανάλυσης Χιλιάδων μεγαπίξελ Κεραίες αισθητήρες ακριβείας Δαγκάνες φοβερές Φόδρα φτερών πολύτιμη, μεταξωτή) Τέλειο Πάνοπλο Για τον αγώνα της μιας μέρας Τσακισμένο Στο ράμφος του χελιδονιού. (Από το ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΦΥΛΛΑ, Κέδρος, 2007)
Στους δρόμους μιας χαμένης πόλης περιπλανήθηκα μιας πόλης δίχως όνομα οι άνθρωποι όλοι ίδιοι κι απαράλλαχτοι δεν μιλούσαν καθόλου για τα ουσιώδη είχαν ένα Η στο στήθος έπαιρναν εντολές από τις μαύρες οθόνες που ήταν παντού ήταν πειθήνιοι δεν χωρούσε αντίρρηση στα θέσφατα των ιερέων μια πόλη φαντασμάτων μια πόλη
Πετάγομαι χαράματα από λήθαργο κι αντικρίζω δασωμένο ολόκληρο το σπίτι σφεντάμια οξιές καρυδιές στην κρεβατοκάμαρα και στις γωνιές των άλλων δωματίων γεμάτη δρυς και κέδρους η κουζίνα έμεινα άναυδος για ώρες κουτουλώντας στους κορμούς σαστισμένο κατοικίδιο που χάθηκε στο δάσος ώσπου εξαγνισμένος κατάλαβα πως επιτέλους έλειπαν από παντού τα έπιπλα
Η άνοιξη έφτασε βουβή στη σκονισμένη μας πόλη το φως πάει κι έρχεται δίχως ανθρώπων σκιές τα σπίτια γέμισαν πολυπληθή μοναξιά ανάμεσα σε ξένους με ταμπέλα κοινή ζευγάρια τρομαγμένα πως κάποια στιγμή θ’ αγγιχτούν βαθιά με τα μάτια. Ευνουχισμένα παιδιά με παρά φύση μεγάλωμα μπροστά σε οθόνες δεν πρέπει να
Από βιασύνη ίσως της φαντασίας όσο ο επουράνιος κόσμος, πιο θρασύς, θρονιάζεται στο μέσον της κάμαράς μου ένα σμάρι πουλιά μετανάστες στην αυλή μου βρίσκουν απάγκιο Μειλίχιος ο ήλιος επεμβαίνει στο σπίτι μου Ποτίζω τις γλάστρες με δυόσμους και βασιλικούς∙ Τον καλοδέχονται. Μυρωδικά και γιασεμιά γλιστρούν στα πόδια Του σερβίρω
Βραχύς ο χρόνος κι η ζωή μικρή κι η τέχνη μας ατύλιχτο κουβάρι την ευκαιρία, μια στιγμή θα πάρει, κι είν η διάγνωση μας δύσκολη πολύ. Συνεργασία θέλει ο γιατρός ο άρρωστος να βοηθήσει πρέπει το περιβάλλον ναν’ ευνοϊκό κι οφείλει ο θεράπων να κατέχει, τον τόπον και την εποχή
Εγώ που σπούδασα τη θάλασσα μέχρι τη ψίχα των οστράκων το Κενό αλέθοντας στα δόντια το αψύ μέταλλο του γέλιου του το ερωτικό του δάγκωμα στον ώμο το χάδι το θανατερό Τώρα μιλώ στα αγέννητα παιδιά μου τα βήματά τους ανιχνεύω στα χνούδια της σιωπής απάτητη η βαμβακένια νύχτα Τα
Είχαν βλαστήσει από καιρό οι καλοήθεις όγκοι της ευτέλειας... Μια ιχνηλασία άκαρπη πάνω από τέλματα αχανή υπαίθρια κηρύγματα και φρούτα που τ’ ανάθρεψαν αυξητικές ορμόνες. Τώρα μας κυνηγούν οι μεσολαβητές με τα κρυμμένα μάγια στο μανίκι. Για μια στιγμή κάνουν ότι μας συμπονούν για μια μοναδική στιγμή τη σωτηρία των
«Πρίν μπεῖς τίναξε τά ροῦχα σου, φέρνεις ὅλη τή σκόνη μέσα», ἔλεγε ἡ μάνα μου ‒γι’ αὐτό τό σπίτι μας ἤτανε τότε καθαρό. Τώρα πού ἡ μάνα πέθανε, ἡ σκόνη μπαίνει ἀνενόχλητη, περνᾶ ἀπό κάθε χαραμάδα, κάτω ἀπ’ τίς πόρτες, καλύπτει καθρέφτες καί τζάμια, ἕρπει στά ξύλινα πατώματα. Ἡ σκόνη
Χωριό μου με τη βρύση σου στέρνα με τη βοή σου δάσος μου μυστικό κι o Ουρανός- ρίζωμα βράχου, ακίνητος. Δυο μάτια σκοτεινά στο φρύδι καρφωμένα της Ανατολής και δυο καμένα δάχτυλα κρατούν ξανά τα σύμβολα. Θυμώνουν ξεραμένα λαρύγγια στο ισοκράτημα αρχαίων ύμνων Τί τα φορτώσατε; τους στίχους, το μέλος
Οι κουτσουπιές και οι πασχαλιές σύντομα θα ανθίσουν και το ‘γλυκύ μου έαρ’ θα ψάλλουμε γι’αυτούς που χάνουμε τούτη την άνοιξη του δύο χιλιάδες είκοσι. Ενώ η φύση ασθενεί ευχαριστώ τους φόβους μας για τις ελπίδες που γεννούν.
Θα σας πω τις τελευταίες εφτά μέρες της ζωής μου Υπάρχει νεκρός μπροστά μου. Ωραία, να τον προσπεράσεις Η καρδιά Ξέρεις ότι ποτέ δεν απαντώ στο τηλέφωνο Η Νέα Υόρκη την νύχτα. Η ίδια από ψηλά Η έλλειψη βαρύτητας σκοτώνει. Τώρα μόνο πετάω Η Ουγκάντα σε ψύχος Το παγοδρόμιο μια
Χτυπούσαν έντονα την πόρτα κι εγώ ματαίως ρωτούσα ποιος Τις αλυσίδες λύνω πάω να ανοίξω Σωστά το υπέθεσα Ήμουν εγώ Μ’ έσπρωχνα μ’ έσπρωχνα να μπω Μην μπείτε είπα αυτή η πόρτα είναι μόνο είσοδος (Εν ξένη γη)
Απανθρωπιές και τραγωδίες δεν μου είναι άγνωστες. Δια πυρός και σιδήρου τις έζησα. Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια. Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις τα κουβαλάω στις αποσκευές μου. Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές για δοκιμασίες που άντεξα. Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ και να βιώσω τα φωτεινά
Β΄, 2. Επορθμεύθη νεκροβαρής άκατος. ΚΡΙΝΑΓΟΡΑΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ Πώς να σε ονομάσω συνταξιδιώτη Πουλί διαβατάρικο σαυράδα που λιάζεται Όπως και να σε πω γυρεύεις στοργή όταν η καρδιά σου ανοίγει τριαντάφυλλο και ψιχαλίζει ασημένια η μουσική «‒Πες μου πού κρύβονται τα χρόνια μας Πες μου πού κρύβονται» Ολονυχτίς νανουρίζω τον
Έργο Άφθαστης τέχνης Λεπτοδουλεμένο (Εξωσκελετός Με σμαραγδένιο θώρακα αδιαπέραστο Πλήρης εξάρτυση Εξοπλισμός πανάκριβος: Όραση υψηλής ανάλυσης Χιλιάδων μεγαπίξελ Κεραίες αισθητήρες ακριβείας Δαγκάνες φοβερές Φόδρα φτερών πολύτιμη, μεταξωτή) Τέλειο Πάνοπλο Για τον αγώνα της μιας μέρας Τσακισμένο Στο ράμφος του χελιδονιού. (Από το ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΦΥΛΛΑ, Κέδρος, 2007)
Στους δρόμους μιας χαμένης πόλης περιπλανήθηκα μιας πόλης δίχως όνομα οι άνθρωποι όλοι ίδιοι κι απαράλλαχτοι δεν μιλούσαν καθόλου για τα ουσιώδη είχαν ένα Η στο στήθος έπαιρναν εντολές από τις μαύρες οθόνες που ήταν παντού ήταν πειθήνιοι δεν χωρούσε αντίρρηση στα θέσφατα των ιερέων μια πόλη φαντασμάτων μια πόλη
Πετάγομαι χαράματα από λήθαργο κι αντικρίζω δασωμένο ολόκληρο το σπίτι σφεντάμια οξιές καρυδιές στην κρεβατοκάμαρα και στις γωνιές των άλλων δωματίων γεμάτη δρυς και κέδρους η κουζίνα έμεινα άναυδος για ώρες κουτουλώντας στους κορμούς σαστισμένο κατοικίδιο που χάθηκε στο δάσος ώσπου εξαγνισμένος κατάλαβα πως επιτέλους έλειπαν από παντού τα έπιπλα
Η άνοιξη έφτασε βουβή στη σκονισμένη μας πόλη το φως πάει κι έρχεται δίχως ανθρώπων σκιές τα σπίτια γέμισαν πολυπληθή μοναξιά ανάμεσα σε ξένους με ταμπέλα κοινή ζευγάρια τρομαγμένα πως κάποια στιγμή θ’ αγγιχτούν βαθιά με τα μάτια. Ευνουχισμένα παιδιά με παρά φύση μεγάλωμα μπροστά σε οθόνες δεν πρέπει να
Από βιασύνη ίσως της φαντασίας όσο ο επουράνιος κόσμος, πιο θρασύς, θρονιάζεται στο μέσον της κάμαράς μου ένα σμάρι πουλιά μετανάστες στην αυλή μου βρίσκουν απάγκιο Μειλίχιος ο ήλιος επεμβαίνει στο σπίτι μου Ποτίζω τις γλάστρες με δυόσμους και βασιλικούς∙ Τον καλοδέχονται. Μυρωδικά και γιασεμιά γλιστρούν στα πόδια Του σερβίρω
Βραχύς ο χρόνος κι η ζωή μικρή κι η τέχνη μας ατύλιχτο κουβάρι την ευκαιρία, μια στιγμή θα πάρει, κι είν η διάγνωση μας δύσκολη πολύ. Συνεργασία θέλει ο γιατρός ο άρρωστος να βοηθήσει πρέπει το περιβάλλον ναν’ ευνοϊκό κι οφείλει ο θεράπων να κατέχει, τον τόπον και την εποχή
Καλώς Ορίσατε στην επίσημη ιστοσελίδα του Κύκλου Ποιητών
Οι βασικοί στόχοι του Κύκλου Ποιητών είναι:
- Η δημιουργία αρχείου ποιητών και ποιημάτων.
- Η ανάπτυξη δεσμών των Ελλήνων ποιητών με τους ομοτέχνους τους από όλον τον κόσμο.
- Η προβολή του έργου των Ελλήνων ποιητών στο εξωτερικό με τρόπο συστηματικό.
- Η έκδοση δελτίου του Κύκλου (με τίτλο Poetry Flash) στα ελληνικά και στα αγγλικά, με την προοπτική να πάρει τη μορφή περιοδικού.
- Η συνεργασία με τους εκδότες ώστε να βελτιωθεί το σύστημα διανομής των ποιητικών βιβλίων και οι δυνατότητες προώθησής τους στο αναγνωστικό κοινό.
-
Η συνεργασία με καλλιτέχνες από άλλους χώρους (όπως της ζωγραφικής και της μουσικής). Η ποίηση ήταν πάντοτε συνδεδεμένη και με την τέχνη των παραστάσεων και με την τέχνη των ήχων. Αυτό συνέβαινε κατά το παρελθόν αλλά σήμερα έχει ατονήσει. Θα επιδιώξουμε τη συνεργασία ποιητών με μουσικούς και ζωγράφους. Η ποίηση δεν εμπνέεται μόνο αλλά μπορεί και να εμπνέει.