Νίκος Ορφανίδης

Ἔτσι ξυπνᾶνε καὶ πάλι τὶς νύχτεςστὸ ἔρημο τὸ καφενεῖο τῆς πλατείαςμὲ τὶς καρέκλες του τὶς ξεχασμένεςκαὶ τὰ νερὰμὲς τὶς φαγωμένες τὶς κορνίζες τουςκρεμασμένοι σειρὰστὸν τοῖχοοἱ ἥρωες τῆς Ἐπανάστασης εἶναιμαζὶ κι οἱ σημαιοῦλεςκι ὁ σπάγγοςκι ἡ ξεραμένη δάφνητί Κολοκοτρώνης, τί Νικηταρᾶς, τί Καραϊσκάκηςκι οἱ δυὸ πρίγκηπες ἀπὸ τὴ ΡωσίαἈλέξανδρος καὶ ΔημήτριοςὙψηλάντηςαὐτοὶ […]

Ἔρχονται οἱ γυναῖκες ποὺ ἀγάπησα καὶ μὲ ὑποδέχονται στὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ μέσα στὰ κάστρα τὶς πολεμίστρες τοὺς φεγγίτες καὶ τοὺς ἀνοικτοὺς θόλους ἔρχονται μὲ τὰ λευκά τους φορέματα καὶ μὲ καλωσορίζουν στὰ ἄλλα τοπία εἶμαι, λέω, τί κρῆνες καὶ τὶ πηγὲς τί δάση ἀνθισμένοι θάμνοι καὶ πουλιὰ μὲ παίρνουν […]