Φλώρα Ορφανουδάκη

Λοιπόν, σὰν ὑάκινθος λυγίζω ἀπὸ τὸ βάροςτῆς προσμονῆς σουκαθὼς ὁ ἥλιος γέρνει τὸ ἀπόβραδοκαὶ μιὰ ἀχτίδα λάμψηςπεριέρχεται κατ’ εὐθεῖαν στὴν κατοχή μου Μὲ τὶς νησῖδες τoῦ αὔριο βυθισμένες ἀλλάζουν τοπία οἱ ψυχώσειςγίνονται μῦθοι ἀνήμεροιφυλλώματα καὶ ἑσπεριδοειδῆ ποὺὁδεύουν στὴ μνήμη Ὦ Ἀθήνα λησμονημένη καὶ ἄχραντη! Ὅ καθηγητής μου μιλάει μιὰ γλῶσσασὰν […]

Από βιασύνη ίσως της φαντασίας όσο ο επουράνιος κόσμος, πιο θρασύς, θρονιάζεται στο μέσον της κάμαράς μου ένα σμάρι πουλιά μετανάστες στην αυλή μου βρίσκουν απάγκιο Μειλίχιος ο ήλιος επεμβαίνει στο σπίτι μου Ποτίζω τις γλάστρες με δυόσμους και βασιλικούς∙ Τον καλοδέχονται. Μυρωδικά και γιασεμιά γλιστρούν στα πόδια Του σερβίρω […]