Προς το τέλος
το δωμάτιο πλημμύρισε
οι πόρτες δεν είχανε χερούλια
κλείναν’ με τις πετσέτες
που σκουπίζαμε τα χέρια μας
Μπήκες με μάσκα
πίσω σου μια σκιά
κρατούσε ομπρέλα
Ο γιατρός είπε
τα πορτοκάλια στο κομοδίνο είναι πολλά
ή πως
οι προσωπικότητες τρώνε πολλά πορτοκάλια
Κάτι τέτοιο
Η βεβαιότητα
όπως οι πορσελάνες.
Ηχεί, υπερηχεί μεταλλική ακουστικήη σεισμική προέλαση σαν Μάρς των λεγεώνωνσάρωνε τα τοπία,άγγιγμα μνήμης, στο σώμα τους το χέρι της καρδιάςεικονογραφημένοι θρύλοι σε […]
Εγώ γράφω τα βράδια. Τα πουλιά κελαηδούν ξημερώματα. Δεν αλλάζει ο κόσμος κι αλλάζει. Δεν ενδίδει η ζωή, μας προδίδει. Το πρωί […]
Ποιος είμαι; πού προχωρώ; δεν έχει μέλλον το μέλλον δεν έχει παρελθόν το από καταβολής όλα είναι στρόβιλος νεκρωμένων στιγμών χωρίς άλλη […]
Απαρηγόρητος ο περίπατος στις ραϊσμένες των λέξεων κάμαρες, όταν νύχτες επαναστάσεων μα το πρωί ήταν πάλι νύχτα. Μία χάρτινη του πεπρωμένου ξερολιθιά […]
