Μήνα παρθένου χρυσά μαλλιά
Κορίτσι άνοιξη
Ν’ανεμίζουν αρώματα γεύσεις
Κορίτσι ρόδο ήταν στήθος ανάλαφρου
Λευκού πηλού από αθωότητα
Καμωμένου και σάρκα
Κορόμηλου κι ένας αετός τρυπωμένος
Στα σπλάχνα της νύχια δόντια
Αέρας τροχίζει τα όπλα του
Στις φλέβες της αναρριχώνται βουνά
Φέγγει το μέτωπο λαχτάρα φωτός
Ένας σεισμός το πέλμα της αχνίζει
Σύγνεφο η ματιά της δειλινά
Δαφνόκλαρα στα μπράτσα της
Σπαθί στον αιθέρα λάβαρο
Βουΐζει το βιος της ολάκερο
Στην κούπα με τ’αθάνατο κρασί
Εωθινό ιστορίας μεθύσι
Μια ιστορία αίμα κράζουν τα δάκρυα
Και προσφέρονται για ένα μονάχα
Δαφνόφυλλο σκαρφαλωμένο
Στ’ακοίμητα ματόφυλλα του δάσους της
Των Ελαιών…
Λούζεται φως η στράτα της
Στάχυα ειρηνικά λαού θρεμμένου
Στην κόψη της απροσκύνητου
Χοροστάσι στα πέλαγα μανάδες
Στεγνώνουν το αίμα στα τρύπια
Προσευχής γόνατα ακουρμαίνονται
Δοξαστικά σου θυμιάματα
Ελευθερία!
Κορίτσι άγριο περιστέρι
Της νίκης σου το λάλημα χορδές
Αήττητες δονεί
Φωτός ριπές αυλακώνουν χλωρό
Παλικάρι – τώρα σε γνώρισα
[photo credit: Noirathsi’s Eye August Sunset via photopin (license)]
