«Τλήτε, φίλοι»
(Ιλ. Β 299)
Τραβάτε, τραβάτε το κουπί, κουρασμένοι σύντροφοι
Να φέρουμε τούτο το παλιό σκαρί πιο κοντά στην ακτή
Που τόσο καιρό παλεύει να φτάσει
Απλώστε, απλώστε το πανί, πονεμένες ψυχές
Να πιάσει λίγο απ’ την πνοή του ανέμου
Μη ξεχνάτε, τα χειρότερα έχουν περάσει
Σχίστε, σχίστε τη θάλασσα, ταπεινοί μου σύντροφοι
Στον πικρό τούτο βυθό που τόσοι έχουν χαθεί
Εμείς δεν θα παραδοθούμε, ο πόνος θα φέρει τη γιατρειά
Κι αν είναι τα χέρια βαριά σαν την πέτρα
Και τα βλέφαρά μας πονούνε από τον ήλιο και το αλάτι
Κοιτάτε, κοιτάτε το αστέρι ψηλά δείχνει πώς να πορευτούμε
Στο τέλος θα ’ρθει η χαρά στο νησί μας που νοσταλγούμε
Η παλιά μας ζωή έχει στερέψει,
Τραβάτε, τραβάτε το κουπί, φτωχοί μου σύντροφοι,
“Fare forward, O voyagers, O seamen”,
“Negotium magnum est navigare”.
(Μώλυ, Μελάνι, 2017)
