Στους κλώνους μιας τσιντόνιας
αιμάτινο πουκάμισο
κόκκινο βάφει
του χιονιά το σάβανο.
Σφυρίζει αγέρας στα ηφαίστεια των σπόρων.
Σκάβει ουρανούς με ονόματα βαριά
και την ελπίδα ταξιδεύει
στις ανθρώπινες πλατείες
να κυματίσει δάκρυ στης ψυχής την έρημο.
Κι ας μπήγονται καρφιά στις λέξεις.
Κι ας αναδεύονται στην τρύπα τους τα ερπετά.
Μ’ έναν Απρίλη να χορεύει με τις πασχαλιές
κι ένα μαχαίρι κρητικό στα χέρια
φιλάει στο στόμα η ζωή τον φόβο
και γίνεται ξανά
η έκρηξη.
Στην άκρη του γκρεμού η Ελευθερία. Έτοιμη να πέσει. Από μακριά το Σούλι τής θυμίζει το χρέος της. Ποιος θα κρατά τη […]
Ο χρόνος δεν έχει αρχή ούτε τέλος – στο ενδιάμεσο ακούγεται η ζωή σε ταραχή, με φωνές και ωδεία, εντούτοις, σωστό συντακτικό, […]
Ξεδοντιασμένοισε χρόνους μοχθηρούς τρεφόμαστανμε πτώματα ονείρωνΒρυκόλακεςοι Ατρείδες εν χορώαπασφαλίζουντην ταφόπλακαΣήμανε πόλεμοςγι’ αντάρτη ουρανόγια μνήμες ΠαρθενώναΣυνοδοιπόροι σκυθρωποίέστησαν χαρακώματακι οι Οσμανίδες λούφαξανστις φρυγικές ακτές […]
Βλέπει το πρόσωπό του στον καθρέπτη κάθε που πηγαίνει για κούρεμα. Η κόμη της νεότητος, πλέον σταχτωμένη κι αραιή, -δέντρο φυλλοβόλο που […]
