Σκοτεινή και πλήρης αριθμών
Μια αίθουσα που λογίζεται ιερή
Ανάβει τα κεριά των ψυχών της
Λύπες που ξεχάστηκαν μ’ όνομα μικρό
Εξιλαστήρια επίθετα – των άλλων θύματα-πάντα
Και μάτια, μάτια που μόλις σαν ν’ άνοιξαν απορούν
Έναν από μηχανής γυρεύοντας άνθρωπο
Ν’ αποδώσει αλήθεια.
ΙΙ
Κρούουν αντίς για κώδωνες
Άτακτα τα ερριμμένα σιδερικά της νύχτας
Κι ο Κίνδυνος απ’ το πλάι περνά
Εκεί που αποκοιμιούνται υπαίθριοι
Παραπατά και ρίχνεται με μανία
Σε όποιον τύχει λαθραία να επιβιοί
Και σ’ ένα τενεκέ να κρύβει το έχει του
Λέξεις, ράκη μικρά της πατρίδας
Σιωπές ενός άγνωστου πλην θεού
Το έλεος.
ΙΙΙ
Στα σκοτεινά γκρεμνά της πιο νύχτας
Μία μόνη απ’ τις πέτρες ανάμεσα
Λευκή παπαρούνα
Αφοπλίζει τ’ αστέρια.
Δικαιοσύνη.
Ιουλίτα Ηλιοπούλου , « Το ψηφιδωτό της Νύχτας»