Δυο ποιήματα – του Λεωνίδα Κακάρογλου

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΕΘΑΜΕΝΩΝ

Αργά το απόγευμα
Οι πεθαμένοι μαζεύονται
Στην πλατεία για να τηλεφωνήσουν
Στους δικούς τους

Κρατάνε σφιχτά την κάρτα
Και στέκονται στη σειρά
Έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο

Οι περαστικοί που τους βλέπουν
Μονολογούν «Από πού ήρθατε πάλι εσείς
Γέμισε μετανάστες οι πόλη»
Κι αυτοί μ’ ένα μουρμουρητό τους απαντούν
«Δεν είμαστε μετανάστες
Μεταστάντες είμαστε»

Μεταστάντες

ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΑΚΙ ΓΙΝΗΚΕ

Επιδημία άγνωστη σάρωσε την ζωή μας
Το αίμα νεράκι γίνηκε
Και στις μνήμη μας
Μια νύχτα
Ο περβολάρης φύτεψε την λησμονιά

Πέρασαν χρόνια
Κι όταν η λησμονίτσα άνθισε
Κι άρχισε πάλι να θυμάται τα παλιά
Πλημμύρισε υποσχέσεις
Ανεκπλήρωτων επιθυμιών
Ζωών που έφυγαν
Ζωών που πια
Δεν μας θυμούνται
Μέσα σε τόση νύχτα


photo credit: Alexander Rentsch Alexanderplatz #VIII via photopin (license)