Έβλεπα την ανασκαφή και παθαινόμουν
Κομμάτια αγάλματα συντρίμμια από θριάμβους
«εδώ οι Σκιπίωνες εκεί οι νεκροί Γαλάτες
ξένα νομίσματα και σκεύη άλλου καιρού
Και ξαφνικά μια σκέψη με κεραυνοβόλησε
έτσι θα γίνει και μένα σκέφτηκα
Θα ‘ρθει καιρός που κάποιος θα μας σκάψει
να βγάζει εδώ ιδέες κ’ εκεί συνθήματα
όλα τα λάθη και τ’ αλάθητα που λάτρεψα
κομμάτια τα είδωλα συντρίμμια οι θρίαμβοι μας
κάποιος θα ‘ρθει να μας αναστηλώσει
να μας καρφώσει ακίνητους στα βάθρα μας
να μας εκθέσει κατ’ ανάστημα η παρέκκλιση
όταν θα γίνομε άχρηστοι κι ακίνδυνοι
όταν θα γίνομε κ’ εμείς για τα Μουσεία;
Πριν δευτερώσει η σκαπανιά και με ξεκάνει
έκλεισα γρήγορα την ανοιχτή πληγή του στήθους