Απαρηγόρητος ο περίπατος
στις ραϊσμένες των λέξεων
κάμαρες,
όταν νύχτες επαναστάσεων
μα το πρωί ήταν πάλι νύχτα.
Μία
χάρτινη του πεπρωμένου ξερολιθιά
αυτή η αφήγηση,
κοπέλα μεσόκοπη
στους λυγμούς ηγεμόνος χρόνου.
Το τέλος κερδώον
σε δύσκολη σχολή αγκομαχά
όπως η βροχή στη
σαπισμένη
στέγη.
Σακάκι
έρημο στην οίηση
μίας στραβής πρόκας
που
σκουριασμένη
άφηνε στον
τοίχο
σκιά αυτόχειρα.
Η επανάσταση θα ξεκινήσει εντός του ποιήματοςΜια νύχτα αφιλόξενη για υποκλίσεις Οι Έλληνες γύρω απ’ τη φωτιάΖεσταίνουν τα σπασμένα τους κόκκαλαΑπαγγέλουν τον […]
Μένουμε σπίτι μα το μυαλό μας ταξιδεύει στα αποτεφρωτήρια του Μπέργκαμο και σε εκείνους που αντίκρισαν κατάματα τον άγγελο του χαμού μέσα […]
Ηχεί, υπερηχεί μεταλλική ακουστικήη σεισμική προέλαση σαν Μάρς των λεγεώνωνσάρωνε τα τοπία,άγγιγμα μνήμης, στο σώμα τους το χέρι της καρδιάςεικονογραφημένοι θρύλοι σε […]
Το παιχνίδι αρχίζει με τους ήχους της μπάντας. Παραμείνετε μέσα αφού έχει βραδιάσει γιατί έξω γυρίζουν τα παράφρονα ζόμπι. Στον επόμενο στίχο […]
