Η άνοιξη έφτασε βουβή
στη σκονισμένη μας πόλη
το φως πάει κι έρχεται
δίχως ανθρώπων σκιές
τα σπίτια γέμισαν
πολυπληθή μοναξιά
ανάμεσα σε ξένους με ταμπέλα κοινή
ζευγάρια τρομαγμένα
πως κάποια στιγμή
θ’ αγγιχτούν βαθιά με τα μάτια.
Ευνουχισμένα παιδιά
με παρά φύση μεγάλωμα
μπροστά σε οθόνες
δεν πρέπει να ενοχλούν
τον μπαμπά που δουλεύει
η μαμά στις ραφές
κουζίνας και μπαλκονιού
καπνίζει συνέχεια για να μην πέσει.
Σώματα γέρικα πλαδαρά
μ’ ανάσα απ’ τα βάθη της λίμνης
και δέρμα χαλασμένης πεταλούδας
χυμένα στην τηλεόραση μπροστά
ανασκαλεύουν στη στάχτη για ελπίδα
όμως, αντηχεί μέχρι
την άβυσσο του διαδρόμου
ότι τα δύσκολα είναι μπροστά
ξημερώνει με πένθος βαρύ
νυχτώνει με αριθμό νεκρών.
Τί ελπίδα μπορεί να δώσει
ένας φτωχός ποιητής;
Τιτιβίζει κουρνιασμένος
στο σύρμα της απλώστρας.
photo credit: x-ray delta one … respiration guardian device via photopin (license)
