Yearly Archives: 2020

Ο χρόνος δεν έχει αρχή ούτε τέλος – στο ενδιάμεσο ακούγεται η ζωή σε ταραχή, με φωνές και ωδεία, εντούτοις, σωστό συντακτικό, στίξεις, γραμματικές, ωραίες ιαχές.   Όλες οι φλόγες έρχονται κατά δω να  καώ:         H ποιητής-κωδωνοκρούστης κωδωνίζει         τη λέξη ποθώ Tι Πλειάδεσι καμοί;/ Τι δ’ αστράσι Βοώτεω; Εγώ εσένα […]

Ήταν καλό παιδί ο Φάουστο. Γεμάτος δύναμη και πίστη για τη ζωή. Ονειρευόταν να γυρίσει τον κόσμο με μια μοτοσικλέτα, όπως ο Τσε. Με το ακορντεόν του έπαιζε την Ταραντέλα για να χορεύουν τα παιδιά. Όνειρό του: να χτίσει κάποτε μια μεγάλη πολιτεία, όπου θα μένουν οι φτωχοί της γης. […]

Στεριὲς καὶ θάλασσες Κομμένες καὶ ραμμένες Στὴ στάθμη τοῦ πλούτου Ὑπέργειου καὶ ὑπόγειου Σὲ σφαῖρες ἐπιρροῆς Μὲ σημαῖες ἐπὶ χάρτου Σὰν σὲ καιρὸ πολέμου Ἀκήρυχτου ἐπισήμως Θρησκεῖες, ἰδέες, φαντάσματα Δίνουν μιὰν αὔρα μεταφυσικῆς Ἐνῶ ἀλφαδιάζουν τοὺς νεκροὺς Σὲ τάφους ὁμαδικοὺς καὶ Σὲ ἐπισκέψιμα νεκροταφεῖα περιωπῆς

Προς το τέλος το δωμάτιο πλημμύρισε οι πόρτες δεν είχανε χερούλια κλείναν’ με τις πετσέτες που σκουπίζαμε τα χέρια μας Μπήκες με μάσκα πίσω σου μια σκιά κρατούσε ομπρέλα Ο γιατρός είπε τα πορτοκάλια στο κομοδίνο είναι πολλά ή πως οι προσωπικότητες τρώνε πολλά πορτοκάλια Κάτι τέτοιο Η βεβαιότητα όπως […]

Λευκόστολος, ψηλός, ξανθὸς μὲ γεννειάδα, βρωμοῦσε κι ἔζεχνε χειμώνα καλοκαίρι στὰ σκουπίδια. Τὸν λέγαν Γόη, βιομηχάνου λέγαν μοῦλος, ὄχι ἁπλῶς γιατὶ ξεχώριζε μέσα στὴ βρώμα, ἀλλὰ γιατί μαγνήτιζε μὲ τὴν ξανθή του βρώμα — τότε,  δὲν εἶχε ἄστεγους ἀκόμα. Ζοῦσε μὲς στὰ σκουπίδια κι ἔτρωγε σκουπίδια.   Φαινόταν σὰν ἕνας […]

Ποιος είμαι; πού προχωρώ; δεν έχει μέλλον το μέλλον δεν έχει παρελθόν το από καταβολής όλα είναι στρόβιλος νεκρωμένων στιγμών χωρίς άλλη προοπτική εκτός απ’ αυτό το μικρό ποίημα εκτός απ’ αυτή την πορφυρή ανεμώνα στο βράχο του Γολγοθά που κανένα Ευαγγέλιο ποτέ δεν κατέγραψε κι ας ήταν λεκές από […]

Περισσότερο κι από τον κορονοϊό σκοτώνει η μετριοκρατία. Περισσότερο κι από την χολέρα σκοτώνει η αναξιοκρατία. Περισσότερο κι από την πανούκλα σκοτώνει φθόνος τρανός για το έχει του άλλου… Προτιμάμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα αντί να φροντίσουμε εμείς τη δική μας. “Να ήτανε η ζήλεια ψώρα θα είχε […]

Σκέψου λιγάκι πὼς ἂν ἤτανε στείρα ἡ μητέρα τοῦ Χίτλερ τὸ ἡμερολόγιο τῆς Ἄννας Φρὰνκ θὰ ἦταν ζωγραφισμένο μὲ καρδοῦλες ρὸζ καὶ οἱ μιμόζες στὶς γειτονιὲς τοῦ Ἄουσβιτς δὲν θὰ διατηροῦσαν μνῆμες ἀπὸ τῶν κρεματόριων τὶς ὀσμές. Καὶ  σκέψου ἀκόμα πὼς ἂν δὲν εἶχε διάθεση ὁ πατέρας τοῦ Μπετόβεν τὴ […]

μέγας ἔσσετ᾿ ἀοιδός…   Ἐμπρηστὲς ἀπειλοῦνε τὶς λέξεις, τὰ πτερόεντα ὀνόματα πού ᾿χουν φωλιάσει στῆς δρυὸς τὸ βαθύκομο φύλλωμα˙ τοὺς τριτόκλιτους τέττιγες καὶ τὶς  νύμφες Δρυάδες ποὺ κρύβονται μέσ᾿  στὸν κορμό τους.   Δὲν τοὺς κάνουνε λέει˙ πέφτουν κάτω ἐγκλίσεις καὶ  πτώσεις λερώνουν τὴν ἄσφαλτο καὶ οἱ ρίζες χαλοῦν τὰ  […]

Τα χέρια της φτεροκοπούν ετοιμάζοντας το πρωινό στην κουζίνα λίγο προτού ξυπνήσει τα παιδιά αγγίζοντας τα βλέφαρά τους με τα ματοτσίνορα της Το δωμάτιο γεμίζει ασφόδελους που θροούν εγκατάλειψη ένας για κάθε απειλή˙ ένας για κάθε χτύπημα την ώρα που η λέαινα ανοίγει το γκάζι και βάζει το κεφάλι της […]