ΜΑΡΤΙΟΣ-ΜΗΝΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Σκιά η σκλαβιά, κι ο λογισμός μου λάμψη Μάζεψα λέξεις πεταμένες καταγής:αγώνας, ελευθερία, έλληνας Τις έβαλα σε τάξη· οργάνωσα τη σκέψη μου Με τις λέξεις κουρέλια ήθελα κινήσω ξεσηκωμό Με πρόλαβε το τέλος·Η επανάσταση, λέξεις φωτιά και λέξεις στάχτη (από το βιβλίο Υπό κατασκευήν σημαίες, Πόλις 2021)

Μαλαμοκαπνισμένο σκάλιζε ασήμιμερόνυχταεπιδέξιος μάστορας στο κόσμημαΚυπριωτάκι δεκαεννιά χρονώνπου το ’χε ρίξει η τύχη του στα ξένανομάς παραδαρμένος κι ορφανόςκι έβαζε τέχνη περισσή,όλο του το είναιήθελε να χυθεί μες στο στολίδιμε την αγκράφα και με το γλωσσίδι το διπλόνα στερεώνει την πορφυρή τη φορεσιά τηςμια κυράπανώρια και αρχοντικήπου τα μυαλά του […]

Δέχτηκα το χαλινάριγια ν’ απολαύσω τον ιππέαγια να καλπάσω εγώ μαζί του ξεγελώνταςότι αυτός έχει το πρόσταγμα. Μέχρι στιγμήςκαλά τα πήγα. Αλλά όσο ανόητο να είσαι αφέντηςΤόσο πληκτικό να είσαι δούλος. (Ιστορίες εικονικής ισορροπίας, Γαβριηλίδης 2013)

Ηχεί, υπερηχεί μεταλλική ακουστικήη σεισμική προέλαση σαν Μάρς των λεγεώνωνσάρωνε τα τοπία,άγγιγμα μνήμης, στο σώμα τους το χέρι της καρδιάςεικονογραφημένοι θρύλοι σε μάτια παιδικά. Στα σύνορα οι ακραίφνιοι και ένας αναστημένος Διγενής,γενέθλιος του ριζωμένου δένδρου,υπεριπτάμενος σε περιγράμματα βουνώνστόχος της νύχτας, τέχνασμα φωτόςγιγάντια η υπαρξιακή σκιά του,αγγέλωνε μες στα σαλπίσματα, Άγιος […]

Ο γλάρος συντροφεύει ένα πλοίοστο στενό λιμάνιμα ο καπετάνιος το στρέφει στα ανοιχτά Γιατί καπετάνιε Δεν είναι αυτός ο φάρος που ονειρεύτηκα Άλλο λιμάνι, άλλος γλάροςΆλλη ρότα, άλλο ταξίδι Γιατί καπετάνιε Δεν είναι αυτός ο φάρος που θέλω Θάλασσες, ωκεανοί,Άσπρισε ο καπετάνιοςΜα ο φάρος στο μυαλό του τραγουδούσετο κύμα που […]

ξέρω πολύ το τίποταστης τσίχλας τον ρυθμόστους πολυσύχναστους δρόμουςνιώθοντας το τίποτα να σπρώχνειςζώντας στα μέτρα του δεν θέλω τίποτα από το τίποτά σαςσκεφτόμουνα να γίνουμε τα πάνταγια το τίποταγια τα χαρούμενα βρόχινα σύννεφα δύσκολες λέξειςνα ειπωθούν ελεύθερανα παρακολουθούν τα σύννεφαόταν τα λόγια σου μετέωρα στο ύφος του θανάτουμασκοφόροι που γίναν […]

Εδώ το φως,που ποτίζει το χώμα, βάφει τον ουρανόκαι των ανθρώπων ξεπλένει τους ίσκιους.Το κρασί των λέξεωνπου κοινωνεί τα μάτια των λιγότερο ίσων.Αυτών που περισσεύουν των συνθηκώνκι όρθιοι,στα μονοπάτια των λύκων βαδίζουν. Εδώ της πικρής πατρίδας φλάμπουρο,των αγνώστων αγίων μνήμη.Εκείνων που με θάνατο ονόμασαντης ζωής τ’ αλμυρό πέρασμα,της λευτεριάς η […]

Η προτομή της περιφρονημένηπαρακολουθεί την ασωτίατου πανέμορφου νησιού που έσωσεπλούτη και κάλλη αφειδώς ξοδεύονταςστ’ όνομα της ελευθερίας. Περιστοιχισμένη από αγοραίουςκολασμένους έρωτεςαπελπισμένα αναπολείτον άτυχο, αγνό δεσμό τηςμε τον Υψηλάντη. Θυμάται την μοσχοβολημένη άνοιξηπου τότε μύριζε θειάφι μπαρούτικαθώς εισπνέει αναθυμιάσειςαπό χασίσι κι αλκοόλ. Το ντελικάτο της κορμίπατώντας πάνω σε πτώματαφάνταζε υπερκόσμιο, δαιμονισμένοτρέποντας […]

Μήνα παρθένου χρυσά μαλλιάΚορίτσι άνοιξηΝ’ανεμίζουν αρώματα γεύσειςΚορίτσι ρόδο ήταν στήθος ανάλαφρουΛευκού πηλού από αθωότηταΚαμωμένου και σάρκαΚορόμηλου κι ένας αετός τρυπωμένοςΣτα σπλάχνα της νύχια δόντιαΑέρας τροχίζει τα όπλα τουΣτις φλέβες της αναρριχώνται βουνά Φέγγει το μέτωπο λαχτάρα φωτόςΈνας σεισμός το πέλμα της αχνίζειΣύγνεφο η ματιά της δειλινάΔαφνόκλαρα στα μπράτσα τηςΣπαθί στον […]

« Ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τῶν πεποιθήσεων προτιμῶ τὸν ἄνθρωπο τῆς σκέψης», ἔλεγε ὁ νεαρὸς λόγιος, διοικητικὸ στέλεχος μιᾶς ἑταιρείας πληροφορικῆς, ποὺ μᾶς συνέστησε ἡ θυγατέρα μας στὴ φθινοπωρινὴ Ὀξφόρδη.« Ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τῆς σκέψης, προτιμῶ τὸν ἄνθρωπο τῶν πεποιθήσεων», ἔλεγε ὁ νεαρὸς ἡγούμενος τῆς Μονῆς Κλειστῶν στὴ Χασιὰ τῆς Πάρνηθας, […]