Μήνας ποίησης

Την ώρα τη συνηθισμένη καθώς η τηλεόραση μετέδιδε ακόμη ένα δελτίο ειδήσεων κεντρικό πάλι και πάλι, σε άλλη μια παραλλαγή, ένας νέος ιός, τηλεοπτικός θανατηφόρος και μεταδοτικός όμοιος με της πανδημίας τον κορονοϊό, πετάχτηκε σαν ελατήριο απ’ την οθόνη ορμητικός και κόλλησε στο μέτωπο ενός αυτο-εγκλεισμένου χρόνια τώρα γέρου που […]

Μικροσκοπικές κόκκινες πεταλούδες Με το θάνατο στα χέρια δεν μπορείς να γνέψεις τα σινιάλα του νερού οι μέλισσες περιπολούν πάνω απ’ τα βότανα και στα τροχεία ακονίζουν τα μαχαίρια χιλιάδες μικροσκοπικές κόκκινες πεταλούδες κρύβονται μέσα στο στόμα μου είναι προσωρινά ασφαλείς μέχρι να έρθει η ώρα μου τότε θα ξεχυθούν […]

για μια στιγμή μονάχα ας ενδώσουμε φωνάζουν οι καιροί κι εμείς κωφεύουμε στα ίχνη μέσα μας πατώντας διαρκώς αναμοχλεύοντας έρωτες κορεσμένους κι όλο για πρόσωπα μιλώντας που χάθηκαν τότε παλιά για μια στιγμή ας το παραδεχθούμε αταίριαστα βαδίζουμε ποτέ μας δεν θα δέσουμε σημαία στο κατάρτι θα κλείσουμε τα μάτια […]

Απομονώστε το φόβο και τον πανικό, χειροκροτείστε τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες, αποχαιρετίστε από μακριά τους αγαπημένους σας που έχουν τον κορονοϊό και πρόκειται να φύγουν, μείνετε συντονισμένοι έως νεωτέρας, τα καθέκαστα όπου να ’ναι θα ωριμάσουν, τα λαγόνια του χρόνου είναι αέρινα, το μαύρο γεράκι που κόβει βόλτες πάνω […]

Αν θες το σπίτι πάντοτε καθαρό, δεν θα φιλοξενήσεις κανέναν άστεγο. Για να μην λερώσει με τη γύμνια των ποδιών το φρεσκοπλυμένο μάρμαρο και με τη δυσωδία του τα κατάλευκα σεντόνια. Αν θες το σπίτι πάντοτε καθαρό, δεν θα καλέσεις για δείπνο κανέναν πεινασμένο. Από φόβο μήπως λεηλατήσει τα τρόφιμα […]

Ο χρόνος δεν έχει αρχή ούτε τέλος – στο ενδιάμεσο ακούγεται η ζωή σε ταραχή, με φωνές και ωδεία, εντούτοις, σωστό συντακτικό, στίξεις, γραμματικές, ωραίες ιαχές.   Όλες οι φλόγες έρχονται κατά δω να  καώ:         H ποιητής-κωδωνοκρούστης κωδωνίζει         τη λέξη ποθώ Tι Πλειάδεσι καμοί;/ Τι δ’ αστράσι Βοώτεω; Εγώ εσένα […]

Ήταν καλό παιδί ο Φάουστο. Γεμάτος δύναμη και πίστη για τη ζωή. Ονειρευόταν να γυρίσει τον κόσμο με μια μοτοσικλέτα, όπως ο Τσε. Με το ακορντεόν του έπαιζε την Ταραντέλα για να χορεύουν τα παιδιά. Όνειρό του: να χτίσει κάποτε μια μεγάλη πολιτεία, όπου θα μένουν οι φτωχοί της γης. […]

Στεριὲς καὶ θάλασσες Κομμένες καὶ ραμμένες Στὴ στάθμη τοῦ πλούτου Ὑπέργειου καὶ ὑπόγειου Σὲ σφαῖρες ἐπιρροῆς Μὲ σημαῖες ἐπὶ χάρτου Σὰν σὲ καιρὸ πολέμου Ἀκήρυχτου ἐπισήμως Θρησκεῖες, ἰδέες, φαντάσματα Δίνουν μιὰν αὔρα μεταφυσικῆς Ἐνῶ ἀλφαδιάζουν τοὺς νεκροὺς Σὲ τάφους ὁμαδικοὺς καὶ Σὲ ἐπισκέψιμα νεκροταφεῖα περιωπῆς

Προς το τέλος το δωμάτιο πλημμύρισε οι πόρτες δεν είχανε χερούλια κλείναν’ με τις πετσέτες που σκουπίζαμε τα χέρια μας Μπήκες με μάσκα πίσω σου μια σκιά κρατούσε ομπρέλα Ο γιατρός είπε τα πορτοκάλια στο κομοδίνο είναι πολλά ή πως οι προσωπικότητες τρώνε πολλά πορτοκάλια Κάτι τέτοιο Η βεβαιότητα όπως […]

Λευκόστολος, ψηλός, ξανθὸς μὲ γεννειάδα, βρωμοῦσε κι ἔζεχνε χειμώνα καλοκαίρι στὰ σκουπίδια. Τὸν λέγαν Γόη, βιομηχάνου λέγαν μοῦλος, ὄχι ἁπλῶς γιατὶ ξεχώριζε μέσα στὴ βρώμα, ἀλλὰ γιατί μαγνήτιζε μὲ τὴν ξανθή του βρώμα — τότε,  δὲν εἶχε ἄστεγους ἀκόμα. Ζοῦσε μὲς στὰ σκουπίδια κι ἔτρωγε σκουπίδια.   Φαινόταν σὰν ἕνας […]