Μήνας ποίησης

Death cancels all engagements. MAX BEERBOHM Οι χάρτες διαβάζονται αλλιώς στο Νότιο Ημισφαίριο Γίνεται ο Νότος τους Βορράς μου Η Δύση μου Ανατολή Μα το μακριά δεν άλλαξε ποτέ Κι ούτε θ’ αλλάξει. Μακριά στο ίδιο τετράγωνο η αγάπη Το άλλο της μισό στο άλλο μισό του κόσμου Οι χάρτες […]

Ι Τα πορτοκάλια που τα βρίσκαμε στον Λόγγο, τέτοια εποχή, σ᾽ένα βαθύ πράσινο, πέρυσι πορτοκαλίσανε αρχή αρχή τον Αύγουστο. Φέτος, την καταπράσινη υγεία τού πάρκου στο Αμστερνταμ τη διακόπτουν πελώρια δέντρα με κίτρινο πυρετό διάσπαρτα. Κι άλλα υπερήφανα και ακρωτηριασμένα (μήπως κι έτσι τα σώσουν τα καημένα…). Κάτι δεν πάει […]

Βλέπει το πρόσωπό του στον καθρέπτη κάθε που πηγαίνει για κούρεμα. Η κόμη της νεότητος, πλέον σταχτωμένη κι αραιή, -δέντρο φυλλοβόλο που όμως ό,τι πέφτει από το φύλλωμα δεν ξαναβλασταίνει. Το, πάλαι ποτέ, κρουστό δέρμα του προσώπου γεμάτο πτυχώσεις, φρούτο που μαραγκιάζει στη φρουτιέρα Καθώς γλιστράει η μηχανή κάτω από […]

Μετέωρος πάλι στίς βραχώδεις ρωγμές του στίχου. Ν’αφουγκραστείς απ’ τα έγκατα τα ελάχιστα και τα μέγιστα, τα νοητά κι απερινόητα του κόσμου. Θα συναντηθείς με τον εαυτόν σου, με την δική σου ματαιότητα και μοναχός θα ματώσεις. Εδώ στην ατσάλινη πόλη- εξόριστος στον χρόνο- δειλός κι αδιάφορος για μια χειραψία, […]

Λαοί κάποιοι χαθήκανε στο πέρασμα του χρόνου η λήθη πήρε φεύγοντας θεούς που προσκυνούσαν, γιατί δεν μπόρεσε κανείς θεός, απ’ όσους προσκυνούσαν, να φέρει ειρήνη επί της γης στ’ ανθρώπινο το γένος. Σεισμοί, λοιμοί και πόλεμοι, ορφάνια, φτώχια, πείνα δεν μπόρεσε κανείς θεός να βάλει χαλινάρι. Πρώτα να φέρει επί […]

Απαρηγόρητος ο περίπατος στις ραϊσμένες των λέξεων κάμαρες, όταν νύχτες επαναστάσεων μα το πρωί ήταν πάλι νύχτα. Μία χάρτινη του πεπρωμένου ξερολιθιά αυτή η αφήγηση, κοπέλα μεσόκοπη στους λυγμούς ηγεμόνος χρόνου. Το τέλος κερδώον σε δύσκολη σχολή αγκομαχά όπως η βροχή στη σαπισμένη στέγη. Σακάκι έρημο στην οίηση μίας στραβής […]

Δεν θα διαρκέσει πολύ, αλλ΄ αναμένουν κατά βάθος αυτοί και στο μέλλον αντάμωμα, κι αυτός δεν μπορεί πια να το παρατηρήσει. Το δικό του έχει σταματήσει μα των άλλων κτυπούν τα χρονόμετρα, δίνουν ρυθμό σε ψιθύρους, ομιλίες, λύπης εκφράσεις, χειρονομίες. Τον αποχαιρετούν σαν να μπορούν να κρυφτούν εντός του χρόνου […]

Το δίκαιο αναπαράγεται στο εθιμικό, στη συνείδηση, στην ιστορία, στην απώλεια και στην αρχή. …Εν αγνοία μας. Το δίκαιο αντανακλάται στα ισχυρά θεμέλια της λήθης, στις πελώριες αψίδες της νιότης, στα σφιχτά πρόσωπα του χρόνου …Εν αγνοία μας. Ώρες πολλές αναζητώντας τη χαραμάδα που θα μας βγάλει στην άλλη όχθη […]

Aστραπές εκτροπές παρεκτροπές στον ακάλυπτο και τ’ αδέσποτα στο δρόμο Βγήκε απ’ τον καθρέφτη του πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και χάθηκε σε σοκάκι σκοτεινό Ό,τι ήθελε να ζήσει είχε ένα ξεχασμένο όνομα πριν το τέλος κάθε ομορφιά τού φαινόταν περιττή κι ο έρωτας μια πρόβα θανάτου με προπληρωμένο τέλος Άλλωστε […]

Σειρὰ χελιδονοφωλιὲς νὰ περιμένουν καθὼς ὁ ἥλιος βασιλεύει πάνω μου τὸ ἀπλανές του τίποτα εἰκονίζοντας ὡς δι’ ἐσόπτρου τὸ τέλος ξαπλώνω πάλι στὸν θάλαμο τῶν ἀσθενῶν ἐν μέσῳ δύο πονεμένων ἀδελφῶν.   Ὅλη τὴ νύχτα φώναζε τὴν Παναγιὰ ὁ ἕνας γογγύζοντας τὸ πονεμένο του μέσα ἐνῶ θυμόταν κάποτε μικρὸ παιδὶ […]