Κακός κουρέας…
Να χτενίζω την ομορφιά
με το ρήμα μου θέλω
και το υποκείμενο να το έχω
στη μέση του εαυτού μου…
Τι να ζητώ παραπάνω
σ’ αυτό το απόγευμα ζωής που έμεινε;
Οι ώρες, μασούν το χρόνο που φεύγει
και τα σημερινά παπούτσια,
δεν φτάνουν τα βήματα που τρέχουν.
Με τρώει εδώ μέσα,
αυτός ο ποιητικός μου σαράκη
που τον ταΐζω με όνειρα από χαρτί.
Το μολύβι με τη φαγωμένη γόμα
δεν το υποχρέωσα ποτέ
να σβήσει τις αμαρτίες των άλλων.
Αγαπώ τη χτένα που ανήκει σε μένα
και ας ν’ με για μερικές στιγμές,
ένας κακός κουρέας…!
Εκτός εποχής
Αργά έμαθα , πώς να φιλάω.
να μαδώ τα πέταλα των χειλιών, άργησα…
Πως ποτίζονται τα ξεραμένα μάγουλα,
καθυστέρησα ,
και τα χρώματα της αγκαλιάς,
τα μπέρδεψα στη μέτρηση…
Τα ονόματα των στιγμών,
δεν τα θυμόμουν απέξω
και το άγγιγμα ματιών, με γέμιζε ντροπή…
Τώρα,
είμαι φίλος με τις παλιές μου αγάπες
και αναπνέω,
με γαλανή ατμόσφαιρα.
Ζητώ συγχώρεση στις εποχές που πέρασαν
και το φιλί το φιλώ,
με λαχταριστή πνοή …!
