«Μόνο το ρόδο είναι αρκετά εύθραυστο
για να εκφράζει την Αιωνιότητα»
Paul Claudel
Άφησα ένα φιλί στην παλάμη σου
(για να κερδίσω την αγάπη σου αιώνια)
Στο δωμάτιο βρέχει όλη μέρα
(μια βροχή τόσο λευκή όσο το αίμα κόκκινο)
Όμως έξω απ’ το παράθυρο εμφανίζεται η άνοιξη
(στεφανωμένη με νάρκισσους και μύρο)
Πλωτός ποταμός πέφτει η γαλήνη μιας συνηθισμένης εποχής
(σαν σκοτεινός χρόνος Δικαιοσύνης κι ονείρου)
Δυο σώματα επιπλέουν, ρυτίδες στο θολό νερό
(κυλιόμενος καταρράκτης που οδηγεί προς τον ουρανό)
Εραστές – δυο μαύρες μέλισσες πολιορκούν μια νεροσταγόνα
(την υγρασία που μάταια προσπαθεί να ξαναγίνει λόγος)
Κλεισμένη στην παλάμη σου η σκιά ενός φύλλου
( άνοιξέ την αλλιώς θα σκοτεινιάσεις από μέσα)
Έξω, μια υπέροχη μέρα για ελευθερία
(μια παιωνία λευκή, που είναι πιο πολύ φυγή παρά ελεγεία )
Μια μέλισσα θα εντοπίσει την θέση όπου δεν είμαστε πια
(κάνε ησυχία – αλλιώς το ποίημα θα αρχίσει ξανά)
