Ποίημα έκτακτης ανάγκης – της Κυριακής Λυμπέρη

Μένουμε σπίτι
μα το μυαλό μας ταξιδεύει
στα αποτεφρωτήρια του Μπέργκαμο
και σε εκείνους που αντίκρισαν
κατάματα τον άγγελο του χαμού
μέσα στην τέλεια μοναξιά.
Μένουμε σπίτι
αυτές τις μέρες
λίγο περισσότερο αντιμέτωποι με τον εαυτό μας
τώρα που η ζωή κατάντησε
μια κλωστή ξεφτισμένη, αδύναμη
που ψαλιδίζει απότομα
κάποιο ακούραστο χέρι.
Μένουμε σπίτι
προσεκτικοί στον κίνδυνο
στις οδηγίες υπάκουοι
όχι ανύποπτοι πλέον
ερχόμαστε καθώς απομακρυνόμαστε
όλο και πιο κοντά
παρακολουθούμε τα νέα ανελλιπώς
ανταλλάσσουμε μηνύματα έκτακτης ανάγκης.
Αλλά αυτές οι πολύτιμες κυρίες
οι λέξεις
κανέναν δεν μπορούν να παρηγορήσουν πια
και κρύβονται τρέμοντας μέσα στα κουρέλια τους