Βιογραφικό:
Η Διώνη Δημητριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1956 αλλά ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Iστορία και Aρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και δίδαξε σε δημόσια λύκεια ως φιλόλογος. Γράφει ποιήματα αλλά και πεζά (λογοτεχνικά και δοκιμιακά) και ασχολείται με τα γραπτά των άλλων κάνοντας επιμέλειες εκδόσεων και δημοσιεύοντας (έντυπα και ηλεκτρονικά) άρθρα κριτικής λογοτεχνίας. Στο περιοδικό Οδός Πανός επιμελείται τη στήλη «Διαβάζοντας τους ποιητές – μικρά κριτικά σημειώματα». Μετέχει στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού Καρυοθραύστις (εκδόσεις Ρώμη), ως ειδική συνεργάτις, και συνδιευθύνει μαζί με τον ποιητή Κώστα Θ. Ριζάκη το έντυπο περιοδικό λόγου και τέχνης Σταφυλή (εκδόσεις Κουκκίδα). Έχει εκδώσει ως τώρα έντεκα βιβλία (πεζογραφίας, ποίησης, δοκιμιογραφίας και μετάφρασης) και έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις, ενώ ποιήματά της και πεζά έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Αγίας Παρασκευής. Διατηρεί στο διαδίκτυο το λογοτεχνικό ιστολόγιο (blog) Με ανοιχτά βιβλία (https://meanoihtavivlia.blogspot.com/). Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών.
(Προφίλ στο Face book: https://www.facebook.com/profile.php?id=100009056885191)
Δείγμα γραφής:
ΠΑΡΑ ΘΙΝ’ ΑΛΟΣ
οι πιο καλοί οι ποιητές στα νότια της πόλης κατοικούν
αγγίζοντας τη θάλασσα και περπατώντας πιο συχνά
εκεί που σκάει ένα κύμα αφρίζοντας πάνω σε μνήμες παλαιές
έτσι ευκολότερα άλλοι κρυφομιλούν κι άλλοι κραυγάζουν
όπως μπορεί ο καθένας να στομώσει την πληγή
εδώ στα βορινά παράθυρα του άστεως
έχει από χρόνια κλείσει ο δρόμος για τη θάλασσα
κι αν πεις για τα ρυάκια του μυαλού
πάνω σε κρύους τοίχους χύνονται και αυτοκαταργούνται
γι’ αυτό σου λέω να φύγουμε όσο ακόμα ο καιρός κρατεί
μέσα από στενούς παράδρομους να πιάσουμε το νήμα
να καθαρίσει ο νους στις βρώμικες ακτές
σαρώνοντας στο διάβα του τους άνευρους τους στίχους
(από την ποιητική συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, ΑΩ, 2019)
ΩΜΟΦΑΓΙΑ ΕΑΥΤΟΥ
Αγρίεψε το ποίημα
σκλήρυνε η όψη του πολύ
δεν την αντέχει τη γραφή
πολλές γωνίες κοφτερές
αίμα θα βγει απ’ τα σπλάχνα του
ζεστός πυρήνας
πώς να μιλήσει
με άσπρα λόγια
σαν ξεχειλίζει μέσα του
μαύρο το σκοτεινό
προφητική φωνή
όλων των εκδιωχθέντων
από τους παραδείσιους τόπους
βράχος ριγμένος μες στη θάλασσα
στο κύμα δεν φιλιώνει
μόνο ακονίζει νύχια δόντια
και αρχινά την πιο τρομακτική
του εαυτού ωμοφαγία
(από την ποιητική συλλογή Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή, ΑΩ, 2021)
