Homo Aquarius
Μια παράλογη εξομολόγηση
που οφείλεις να κάνεις
Αφού έθαψες με σεμνή τελετή
την κληρονομική ανησυχία
τώρα βουτάς με μόνο εξοπλισμό
ένα σκάφανδρο
για να κρυφτείς
κάτω από το μεγάλο τραπέζι
Ντυμένος με
κοράλλια από νάιλον
καταπίνεις ψηφιακό πλαγκτόν
παρατηρώντας
τα δόντια της κουφάλας
τους χαλαρούς συνδέσμους
των αρθρώσεων
την ελαφρότητα της μάζας
κι όταν
τα ξύλινα πόδια
σε πλησιάζουν απειλητικά
για να σου λιώσουν το κεφάλι
ξεπροβάλλεις
ανοίγεις τις υδάτινες κουρτίνες
και τους φωνάζεις:
-«Ακούστε με παρακαλώ !
Θα πρόκειται για παρεξήγηση
Εγώ ένας ταλαιπωρημένος ναυαγός
είμαι μόνον, που επέλεξε να απέχει
από τους εορτασμούς για να μην
ακούει το θόρυβο των εικόνων»
έπειτα
πρώτη πρώτη
σπεύδεις να τους παραδώσεις
την οικογενειακή ρυτίδα
– του μεσόφρυδου –
για να αισθανθείς ξανά
ένας άνθρωπος περιττός
που έμαθε να ζει
στο ενυδρείο
Κανένας ΄Ερωτας
Ακούς ;
Eίμαστε παράφωνοι πάλι απόψε
Ταλαντευόμαστε σε μια ξεκούρδιστη χορδή κιθάρας
τρίζουμε τα δόντια
ξεφωνίζουμε ανέραστες ματιές
Θυμάσαι ;
Κάποτε κερνούσες την ελαφρότητα του παραμυθιού
κρυφοκοιτούσαμε το ξεκούμπωτο πουκάμισο της Γης
αγγιζόμασταν με ηλεκτρισμένα δάχτυλα
Τώρα
Είσαι ο άντρας πολυθρόνα που ασάλευτος κινείται
Είμαι η γυναίκα πολύφωτο με λάμπες που τρεμοσβήνουν
Μόλις ξεντυθήκαμε έναν πολυφορεμένο έρωτα
που έμοιαζε με φτιασιδωμένο χρυσοποίκιλτο Ναό
To νιώθεις;
Είμαστε άκαμπτοι πάλι απόψε
Άλλο ένα δειλινό μόλις έσβησε τ’ αποτσίγαρά του
στις πονεμένες μας αρθρώσεις
Τα σώματά μας ασπάζονται το κενό
Χωρίς σπινθήρα
Χωρίς ανάφλεξη
Μόνο τα λόγια του φλύαρου κουνουπιού
Διαπεραστικοί βόμβοι από στόματα τρυπάνια
Είναι βλέπεις η επιβολή του παράσιτου
Τουβλάκια
Τι ωραία –
Παίζετε πάλι με τα τουβλάκια
Τα έχετε χωρίσει
Εκείνος βάζει τα μπλε
Εσύ βάζεις τα κίτρινα
Το σπίτι σηκώνεται ψηλά
Κάθεστε επάνω
Σε τριάντα ορόφους
Προχωράτε γελώντας
Χτίζετε
Ακόμα πιο γρήγορα
Ανεβαίνετε
Ακόμα πιο ψηλά
Φθάσατε στα σύννεφα
Περάσατε τα σύννεφα
Εκεί ο πατέρας χάθηκε
Το σπίτι πέφτει
Τα κομμάτια
Σκορπίζουν στο κενό
Φτερωτές Ποιήτριες
Κυρίες και Κύριοι
Θα ήθελα να σας εξομολογηθώ τον εθισμό μου
Είμαι κλεπτομανής
Κλέβω το οξυγόνο των λέξεων
Εισπνέω τις φωνές τους
Γιατί μόνον έτσι αναπνέω
Η σειρά σου τώρα:
Κυρίες και Κύριοι
Θα ήθελα να σας εξομολογηθώ τον εθισμό μου
Είμαι αυτοκτονική
Συλλέγω τους υποψήφιους θανάτους μου
Όπως οι γάτες τις ζωές τους
Έχω επτά ολόκληρους θανάτους για να ζήσω
Αφήστε την επιτέλους
Να γδυθεί με την ησυχία της
Τα σώματα είναι ανέκφραστα
Δηλώνω εχθρός της κίνησης
Κι όμως όλο και πιο συχνά
Πέφτω , πέφτω . .
Πρόσεξε
Στη διαχωριστική γραμμή στέκεται
Ο αντίπαλος εραστής – Η αντίπαλη ερωμένη
Περιμένουν στωικά με μύτες γαμψές
Το αρσενικό πάντα πρώτο οσμίζεται τη γονιμότητα
Βοήθεια – Δεν θυμάμαι τίποτα
Οι κλεμμένες στιγμές διαρκούν λίγο
Μισώ τη διαίσθησή μου
Για περάστε παρακαλώ
Εδώ πωλούνται τα φθηνά ηλιοβασιλέματα
Σου χαρίζω
Την καταραμένη μου ομορφιά
Σε μωβ χαρτί
Κι εγώ σου χαρίζω
Το καταραμένο μου μυαλό
Σε μωβ κουτί
Vanitas – Λέγεται η τιμωρία μας
Μετά από κάθε δυνατό μεθύσι
Μένουμε όλο και πιο διψασμένες
Κάποτε όμως θα καρφωθούμε στον ουρανό
Σαν δύο γιγάντιες πεταλούδες Αttacus Αtlas
Ο θάνατός μας
Θα είναι μια λεπτομέρεια
Mυθικός έρωτας
Η Πενθεσίλεια είπε:
Μόνον αυτόν που θα με νικήσει
θα ερωτευτώ
Κι ο Αχιλλέας τη σκότωσε
Κι από τότε ο έρωτας έγινε
πεδίο μάχης
Όμως στην αναμέτρηση ομοίων
υπάρχει νικητής;
Ποιος;
Εγώ;
Εσύ;
Εγώ;
Eσύ;
ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Γεννήθηκε στο Μόναχο το 1970. Σπούδασε οικονομικά στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Για μια δεκαετία εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Συνεργάζεται με έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά, όπου και δημοσιεύει δοκίμια, βιβλιοκρισίες, μεταφράσεις, ποιήματα, διηγήματα. Έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές.
