Ο κόσμος όλος χωράει στα δυο σου χέρια – της Μαριέττας Πεπελάση

Ο κόσµος όλος χωράει στα δυο σου χέρια.
Εσύ, το δηµιούργηµα ενός έρωτα,
γέννηµα χρυσής βροχής.
Εσύ, ευλογηµένος µε την αγωνία της ύπαρξης
ν’ αναγνωρίζεις στους ήχους του σύµπαντος
τον αγώνα της αρµονίας και του χάους.
Ο θάνατος δεν θα είναι ο εχθρός σου.
Η βία των προγόνων σου θα είναι
και η δυσκολία τους ν’ αγκαλιάσουν
τη ζωή µε συµπόνια.
Νεκρός θα είναι ο αδιάφορος για τον πλησίον
κι εκείνος που µε τον φθόνο στα µάτια
ξεριζώνει τη δηµιουργική χαρά του αδελφού.
Μη φοβηθείς τη δύναµη του έρωτα και της αγάπης.
Αυτά είναι το σπίτι σου.
Νιώσε ευάλωτος
στο άγγιγµα του στήθους µιας γυναίκας,
στην ευτυχία της ανάσας και των φιλιών σας.
Μη φοβηθείς ν’ αγκαλιάσεις
τον καλύτερό σου φίλο σ’ ό, τι κι αν του συµβεί.
Ποτέ µην ανησυχήσεις για τα σµήνη των πουλιών·
φεύγουν και δεν παίρνουν τίποτα µαζί τους…
Μόνο την πίστη τους για το ταξίδι σε µιαν άλλη όχθη
και τη γνώση της ροής τού φεύγω και του έρχοµαι,
του φωτός και του σκότους.
Μέσα σε καθετί υπάρχει το αντίθετό του.
Έχεις τη γνώση.
Βρέφος, δάγκωνες µε τη λύσσα της πείνας
τη ρώγα που τόσο αγαπούσες.
Αέναη θα είναι η προσευχή µου
για το δώρο που σου δόθηκε.
Θυµίαµα µοσχοµυριστών γιασεµιών και κρίνων,
θα προσφέρω για εσένα.
Αντίδωρα·
η τόλµη ν’ ανέβεις στις κορυφές των βουνών,
να διασχίσεις την έρηµο,
να διαβείς τους ποταµούς του πόνου,
να βγεις στον ωκεανό τραγουδώντας τον θρίαµβο
µιας συναρπαστικής ζωής.