Ι
Τα πορτοκάλια που τα βρίσκαμε στον Λόγγο,
τέτοια εποχή, σ᾽ένα βαθύ πράσινο,
πέρυσι πορτοκαλίσανε αρχή αρχή τον Αύγουστο.
Φέτος, την καταπράσινη υγεία τού πάρκου στο Αμστερνταμ
τη διακόπτουν πελώρια δέντρα με κίτρινο πυρετό διάσπαρτα.
Κι άλλα υπερήφανα και ακρωτηριασμένα
(μήπως κι έτσι τα σώσουν τα καημένα…).
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τη φύση.
Η ίδια το φωνάζει! δεν μας το ψιθυρίζει.
ΙΙ
Στα ορυχεία βαθειά, έφερναν καναρίνια
οι μεταλλωρύχοι παλιά για το καλό τους.
Των πουλιών η σιωπή ήταν ο θάνατός τους.
Κάποιες εποχές στου κόσμου τα περίεργα
εμφανίζονται και κάτι ανθρώπινα πτηνά
που κρώζουν δυνατά, χυδαία και επίμονα.
Και επειδή ακούγονται σαν να μιλούν
τη δική μας τη γλώσσα, μας εξαπατούν,
στην αρχή, και τα κοιτάμε στο στόμα.
Μπαίνουμε στης φωνής τους το τούνελ,
το βαθύ και βαθειά σκοτεινό
(Αχ! να μας φυλάξει ο Θεός!)
Θα σωθούμε μόνο όταν σωπάσουν
(σαν σταματήσουμε δηλαδή να τα ακούμε).
Οπως ξαφνικά έφτασαν έτσι και θα χαθούνε!
